Hey Lady ~ ♥ ภารกิจพิชิตหัวใจยัยจอมบื้อ
Pairing : Ren X Masato [C version]
Uta no Prince-sama's Fan-fiction
Note : โปรเจคแจ่มแสงที่คิดไว้กับเพื่อนเมื่อนานแสนนานมาแล้ว แต่เพิ่งได้เอามาเขียนต่อค่ะ TｖT
เนื้อหาค่อนข้างจะหลุดคาร์นะคะ รับไม่ได้แน่นำให้กดออกเลยค่ะ ถ้าพอรับได้ กรุณาทำใจอ่านนิดหนึ่งนะคะ เพราะหลุดคาร์มากจริงๆ
-----------------------------------------------------------------
ท่ามกลางสายลมและแสงแดดยามเช้า...
ตามหลักนิยายรักทั่วๆไป ในวันนี้คาดว่าต้องเป็นวันเปิดเทอมวันแรก ที่ฉันจะได้เจอเพื่อนใหม่ ได้เจออาจารย์คนใหม่ และได้เจอเจ้าชายในฝัน โดยการสะดุดล้มอะไรซักอย่างแล้วเค้ามาช่วยใช่มั้ย...?
แต่ขอโทษนะ มันคงไม่ได้เป็นอย่างที่ทุกคนหวังหรอก = =^ ชีวิตของฉันน่ะ ไม่ได้สวยหวานขนาดนั้น และขอโทษ ที่นี่ไม่ใช่นิยายรัก เพราะเวลานี้ ไม่มีเพื่อนใหม่ ไม่มีอาจารย์คนใหม่ และไม่มีเจ้าชายในฝันมาหา!
ถ้าจะมีมาโปรด เห็นคงจะมีแต่ซาตานล่ะมั้ง!
“ไง อรุณสวัสดิ์ เลดี้~♥" นั่นไง...! มาแล้ว!
ถึงมันจะไม่ใช่เป็นเสียงทักทายฉันเองก็เถอะ แต่มันดังมาจากข้างหลังแบบนี้ ให้ตายยังไงก็อยากจะหนีให้พ้นจริง T____T โฮๆๆๆ
ถามว่าไปเขาไปทำอะไรให้หรอ ทำไมถึงไม่ชอบขี้หน้ากัน แน่นอน สำหรับคนอย่าง ฮิจิริคาวะ มาซามิ ไม่ได้เกลียดใครโดยไม่มีเหตุผลหรอก!
สำหรับซาตานอย่างหมอนั่น (ฉันลืมบอกไปหรือเปล่า ว่าหมอ นั่นชื่อ จินงูจิ เร็น) ก็ไม่ได้มีอะไรให้เกลียดหรอก เพราะฉะนั้น ฉันจะบอกมาเป็นข้อๆเลยแล้วกันนะ
1. เพราะเป็นเพลย์บอย
2. เพราะชอบพูดอะไรไม่รู้เรื่อง น่าขนลุก เลด้ง เลดี้อะไรอยู่ได้
3. ไม่เลดี้ก็แม่แกะน้อย กระต่ายน้อย (ซึ่งคาดว่า หมอนี่คงจะเปิดฟาร์มเลี้ยงสัตว์ในเร็ววัน มีแต่สัตว์อยู่รอบตัว -*-)
4. เพราะหน้าม่อ
5. เพราะหน้าม่อ
6. เพราะหน้าม่อ
.
.
.
100. เพราะหน้าม่อ
นั่นแหละ! ที่ไม่ชอบขี้หน้า! จริงๆก็จะไม่ได้อะไรหรอกนะ! ถ้าไม่ได้มายุ่งอะไรกันมากมายน่ะ ปกติก็ไม่เคยคิดจะมองหน้ากันอยู่แล้ว แต่อยู่ดีๆก็มาคุยด้วย (แบบขายขนมจีบ) แถมสายตาดูไม่น่าปลอดภัยแบบนั้น เป็นใครจะไม่ขนลุกบ้าง หึ! ตอบสิ!
"อ้าววววว มาสะ อรุณสวัสดิ์(ノ≧∪)ノ" เสียงจากเพื่อนสนิท อย่าง อิคโทคิ โอโตมิ กรี๊ดดดดดดดด T0T อย่างน้อยก็มีเพื่อนมาช่วยกัน ไม่ต้องให้หมอนั่นเข้ามาชวนคุยแล้ว
"อิคโทคิ T__________T" ฉันเรียกพร้อมกับวิ่งเข้าไปกอดแขนเพื่อนแน่น
"โอ๋ๆ ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ (・・? " ที่ถามแบบนี้ คาดว่าอิคโทคิต้องยังไม่รู้เรื่องที่ไอ้ปีศาจนั่นจะมาขายขนมจีบฉันแน่เลย
"อ้าว อรุณสวัสดิ์ เลดี้...และ...เจ้าหญิง~♥" เสียงทักที่เข้ามาใกล้ทำให้ฉันอยากจะฆ่าตัวตายไวๆ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ที่เรียกนั่นเรียกใคร เรียกครายยยยยยยยยยยย! ตอบบบบบบบบบบบบบ! TT___TT ทำไมคำพูดมันชวนขนลุกน่าสะพรึงเยี่ยงนี้
"อ้าว เร็นคุง อรุณสวัสดิ์" อิคโทคิทักทายเจ้าปีศาจนั่น ไหงถึงไปเรียกชื่อกันอย่างสนิทสนมได้เล่า? หรือว่าทั้งสองรู้จักกันนะ ไม่นะ ฉันไม่อยากให้เพื่อนของฉันรู้จักคนแบบนี้ โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
ยิ่งเห็นทั้งคู่คุยกัน ฉันยิ่งอยากจะหายตัวไปไกลๆ ก็ทำไมล่ะ ทำไมต้องให้หมอนี่มารู้จักกับเพื่อนช้านนนนนนนนนนนนนนนนนนนน !
เอ๊ะ! แต่ก็ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่หรอกมั้ง... ก็...อิคโทคิทำงานส่วนรวมบ่อยๆนิน่า แถมยังรู้จักกับคนนู้นคนนี้ไปทั่ว คงไม่แปลกที่จะรู้จักกับจินงูจิ เร็นแบบนี้
จริงๆหมอนี่ก็ไม่ได้เลวร้ายนะ นิสัยก็ไม่ได้แย่ เพราะฉันกับไอ้หมอนี่รู้จักกันตั้งแต่เด็ก แถมออกจะหน้าตาดีติดอันดับต้นๆของโรงเรียนด้วยซ้ำ ข่าวคราวเรื่องสาวๆก็ไม่ได้แย่อะไร... ถ้า....ถ้าไม่ติดว่าคิดจะมาขายขนมจีบอะไรให้ฉันเองงงงงงงง T______________T
แต่อย่าเพิ่งคิดว่าฉันเป็นโรคกลัวผู้ชายหรืออะไรนะ! ฉันยังเป็นผู้หญิง ยังชอบผู้ชายอยู่ แต่..กลับหมอนี่ทำไมอยากจะหนีหน้าไปให้พ้นๆไม่รู้
"ดูท่าทางฮิจิริคาวะจัง คงไม่อยากคุยกับฉันล่ะมั้ง?" เห? ⊙０⊙ คุยอยู่ดีๆ ทำไมมาเรียกชื่อฉันได้น่ะ? แค่คิดอะไรเพลินๆแปปเดียวเองนะ!
"อ้าว มาซามิรู้จักเร็นคุงด้วยหรอ? ^ ^ ?" อิคโทคิหันมาถาม
"ไม่รู้ ! / รู้จักสิ" ฉันตอบปฏิเสธ แต่ไอ้หมอนั่นดันมาตอบพร้อมกันในคำตอบที่ขัดแย้ง ทำให้ฉันต้องหันไปมองหน้าอีกฝ่ายอย่างโกรธๆไม่ได้
"สรุปว่ายังไงกันน่ะ? (•ิ_•ิ)? " อิคโทคิยังคงถาม
"ไม่รู้! / รู้!" โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย! ไอ้หมอนี่มันจะหาเรื่องฉันใช่มั้ยยยยยย อุตส่าห์จะลืมๆเรื่องที่ต้องเจอหมอนี่ไปแล้วนะโว้ยยยยยยยยยT____T
"หรือว่าฮิจิริคาวะจัง อยากจะให้ฉันทบทวนความจำให้กันน้าาา? ♥" พร้อมกับมือที่เข้ามา พยายามจะโอบเอว ไอ้บ้าเอ้ยยยยยย!
"ม่ะ...ไม่ต้อ...." ยังไม่ทันจะปฏิเสธ ไอ้หมอนั่นก็โน้มหน้าเข้ามาใกล้พร้อมกับสัมผัสเบาๆบริเวณแก้มฉันซะแล้ว...
ห๊ะ.......อะไรนะ สัมผัสบริเวณแก้ม.....
..นี่แปลว่า.... ฉันถูกหอมอย่างนั้นหรออออออออออออออออออ =[]=
ไม่น้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!!!!!!!! กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!" ฉันรู้ว่าเสียงกรี๊ดนั้นต้องไม่ใช่เสียงของฉันเองแน่ๆ แต่ตอนนี้ไม่ไหวแล้ว ขอเป็นลมก่อนนะ O-<---<!
**********
แย่! แย่! มันแย่มาก ที่เกิดเรื่องแบบนี้กับฉัน T0T บอกฉันทีสิพี่ชาย ว่ามันเป็นแค่ฝันร้ายแค่นั้น ฮื้ออออ บอกฉันสิ
ฉันไม่รู้จะพูดอะไรให้มันดีขึ้นมากว่านี้เลยนะ ก็ในเมื่อว่าฉันตกเป็นประเด็นกับหมอนั่นเต็มๆน่ะ! อีกอย่าง ตอนนี้บรรดาผู้หญิงในโรงเรียนทุกชั้นปีต่างไม่ชอบขี้หน้าฉันกันแล้วอ่ะ T____T) เพราะดันมีคนเอารูปที่หมอนั่นหอมแก้มฉัน กับ อุ้มฉันไปส่งห้องพยาบาลในวันนั้นไปลงเพจ Prince Ren J. น่ะสิ (จริงๆ ฉันไม่ได้เห็นเองหรอกนะ อิคโทคิส่งมาให้ดูน่ะ) แล้วก็เลยกลายเป็นว่า มาซามิคนนี้ก็ได้มีข่าว (คาว) ว่าเป็นคู่ควงของไอ้ปีศาจบ้านั่นไปแล้วจ้า
“กลับมาแล้วค่ะ” ฉันพูดแบบซึมๆ หลังจากก้าวเข้ามาในบ้านได้ซักพัก ฉันมัวแต่คิดเรื่องบ้าๆที่ผ่านมาร่วมอาทิตย์บนรถจนไม่รู้ตัวเลยนะเนี่ย ว่าถึงบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่!
“กลับมาแล้วหรอ ลูก” คุณแม่ผู้สวยตลอดการของฉัน อย่าง ฮิจิริคาวะ มามิตอบรับ โฮ T^T อยากกอดแม่จังน้า แต่ตอนนี้ยัยน้องสาวตัวดีอย่างมาอิกำลังอ้อนคุณแม่อยู่น่ะสิ
“ค่า”
“เป็นไงบ้างลูก วันนี้เหนื่อยมั้ย” แม่ยังคงถามอย่างเช่นทุกวัน จริงๆฉันก็อยากบอกนะ ถ้าไม่ติดว่า แม่ของฉันดันสนิทกับเรนโงะซัง ที่เป็นพ่อของไอ้คุณจินงูจินั้นซะได้
เออ...ฉันลืมบอกไปหรือเปล่า ว่าจริงๆแล้วน่ะ ตระกูลของฉัน กับ ตระกูล จินงูจิ สนิทกันมาก รวมถึงตระกูลคุโรซากิด้วย แต่ไม่รู้หมอนั่นกินยาผิดขนานหรืออะไร ทำไมถึงคิดมาจีบเพื่อนสมัยเด็กอย่างฉันกันแน่ พูดแล้วน้ำตาจะไหล ทีคุโรซากิ รันมารุโกะจัง ไม่รู้จักไปจีบบ้างล่ะเว้ยย ! นางออกจะน่ารักน่าชัง (เน้นเสียงข้างหลังเป็นพิเศษ) ขนาดนั้น!
“ก็ปกติดีนะคะ”
“ดีแล้วลูก...เออ พรุ่งนี้ แม่กับคุณมาซาโอมิ แล้วก็มาอิจะไปเวนิส ลูกอยากได้อะไรมั้ย?” O-o; ทะ..ทำไมพ่อแม่น้องจะไปเที่ยวกันหมดโดยที่ฉันไม่รู้เรื่องเลยล่ะเนี่ย
“ทะ..ทำไมกระทันหันจังเลยล่ะคะ? ไม่เห็นมีใครบอกหนูก่อนเลย”
“แม่บอกเราไปตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วนะจ๊ะ แต่ช่วงนั้น...อืม...จะว่ายังไงดีล่ะ ลูกดูเหม่อๆน่ะลูก แถมบอกมาว่าไม่ไปอีกต่างหาก” = [ ] =; ห๊ะ.... ต้องเป็นช่วงที่ฉันกำลังช็อคจากเรื่องนั้นแน่ๆๆ ตายๆๆๆๆ
“งั้นเดินทางปลอดภัยนะคะ...” ไหนๆก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ทันแล้ว T0T ฉันอยู่ญี่ปุ่นก็ได้ เพราะยังไงก็ไม่ติดขัดอะไรอยู่แล้วนิ ในเมื่อว่า พ่อบ้าน คนขับรถ แม่ครัวอะไรก็อยู่
“ลูกจะอยู่ได้มั้ยจ๊ะ? แม่ลืมบอกไปว่า เราไปอยู่เดิอนหนึ่ง แถมบรรดาคนงานเค้าขอลาด้วยน่ะจ๊ะ เพราะเค้านึกว่าไปกันทั้งบ้าน” มะ...แม่ บอกฉันทีสิว่าพูดเล่น... จะให้ฉันอยู่คนเดียวเนี่ยนะ! ตั้งเดือนหนึ่ง! ถึงแม้ว่าจะไม่เดือดร้อนอะไรก็จริง แต่ให้ผู้หญิงอย่างฉันอยู่บ้านคนเดียวตลอดหนึ่งเดือน... โอ้ ก๊อดดดดดดด !
“ถ้าหนูบอกว่าอยู่ไม่ได้ คุณแม่จะยกเลิกการไปหรอไงคะ?” ฉันถามแบบปลงตก เพราะรู้อยู่แล้วล่ะว่ายังไงก็ไม่ได้ หรือว่าช่วงนี้ ฉันจะทำเรื่องขออยู่หอของที่โรงเรียนก่อนดีนะ...
“เปล่าจ๊ะ....แม่ฝากลูกไว้ให้คุณเรนโงะช่วยดูแลลูกแล้วต่างหาก เพราะไหนๆเราก็เรียนโรงเรียนเดียวกับเร็นคุงอยู่แล้ว คงไม่ลำบากเรื่องไปรับไปส่งใช่มั้ยล่ะจ๊ะ” โฮ...ทำไมฟังคุณแม่พูดแล้วฉันยิ่งอยากจะร้องไห้ยิ่งกว่าเดิม แบบนี้ก็ไม่ต่างกับการปล่อยให้ฉันไปอยู่ถ้ำเสือเลยน่ะสิ
“...”
“อีกอย่าง แม่ก็บอกให้เร็นคุงช่วยมารับลูกวันนี้แล้วล่ะ พรุ่งนี้ตอนแม่ออกไปลูกจะได้ไม่ลำบากไงจ๊ะ..” ฟังดูแล้ว ความปรารถนาดีของแม่กำลังจะฆ่าฉันยังไงก็ไม่รู้ คิดยังไงน่ะ จะส่งให้ฉันไปอยู่กับไอ้ปีศาจนั่นนนนนนนนนน T_______T)
“........”
“คุณนายคะ มีคนมาขอพบค่ะ” เสียงเรียกจากแม่บ้าน ทำให้แม่ล่ะความสนใจจากฉันไปทันที โอ้ย ยิ่งฟังแม่พูดน้ำตายิ่งอยากไหล โฮฮฮฮฮฮ
“อ้าว เร็นคุง มาพอดีเลย มาตรงนี้สิจ๊ะ...” ห๊ะ! แม่เรียกใครนะ! หูฉันเพี๊ยนไปแล้วหรือไง ทำไมถึงได้ยินแม่เรียกชื่อหมอนั่นได้? มันไม่น่ามีอะไรให้หมอนั่นมาเหยียบบ้านนี้ได้ไม่ใช่หรองายยยยย กรี๊ดดดด !
“สวัสดีครับ คุณน้ามามิ แล้วก็ มาอิจัง ♥” มาถึงก็หว่านเสน่ห์กันเลยทีเดียว ดูสิ... ยัยมาอิวิ่งเข้าไปกอดแล้วนั่น = =’ ให้ตาย แก่แดดแก่ลมจริง น้องสาวฉัน
“พี่เร็นนนนนนนน คิดถึงจังเลย ไม่เจอกันตั้งนานนน” ยัยน้องสาวตัวดีพูด พร้อมกับกอดเอวไอ้ปีศาจบ้านั่นแน่น
“พี่ก็คิดถึงเรานะ ♥” จ๊ะ...ม่อทุกคนม่อทุกสถานการณ์กันเลยทีเดียว เดี๋ยวบั๊ดก็โทรแจ้งตำรวจข้อหาพรากผู้เยาว์เลยซะนิ!
ฮึ่ยยยย! ทำไมฉันกลับมาบ้านที่ปกติแสนจะเป็นบ้านที่สงบสุขของฉัน แต่วันนี้กลับต้องเจอพญามารมาเยือนถึงที่ แบบนี้นี่มันชวนหงุดหงิดและอารมณ์เสียมากจริงๆนะ!
แน่ล่ะ ไม่ต้องคิดอะไรมากหรอก ฉันพยายามที่จะอยู่ห่างไอ้หมอนี่ให้มากที่สุดอยู่แล้ว ดังนั้น หลุมหลบภัยที่ดีที่สุดของฉันต้องเป็นห้องของฉันล่ะ!
“มาซามิ อย่าลืมเก็บกระเป๋าลงมานะลูก เร็นคุงเค้ารอรับเราอยู่น่ะ..” กึก! ขาที่ก้าวขึ้นบันไดอยู่ของฉันถึงกับชะงักค้างอยู่กลางอากาศ
“คะ..คุณแม่ว่ายังไงนะคะ ^_^;;;”
“ก็เร็นคุงมารอรับเราไปอยู่ด้วยไง...เอ๊ะ? หรือเราจะอยู่บ้านคนเดียว?” อยู่คนเดียวดีกว่า ไปอยู่กับไอ้คนขายหม้อคนนี้แน่ค่ะแม่!
“หนูอยู่คนเดียวได้ค่ะ ไม่เป็นไร!” ฉันตะโกนตอบกลับไป
“แต่เราเป็นผู้หญิง จะอยู่คนเดียวได้ยังไง!” T[]T ง่ะ...แม่เริ่มขึ้นเสียงใส่ฉันแล้ว แต่ฉันก็ยังไม่อยากไปอยู่บ้านจินงูจิร่วมกับไอ้คุณจินงูจิ เร็นนิน่า
“หนูอยู่ได้แล้วกันค่ะ!” ฉันยังคงยืนกราน แน่ล่ะ เรื่องอะไรจะยอมล่ะ
“เอางี้มั้ยครับ...” สุรเสียงของปีศาจที่มาทำลายความสุขฉันดังขึ้น “ถ้าลูกสาวของคุณน้าอยากจะอยู่ที่นี่ งั้นเดี๋ยวผมเข้ามาอยู่เป็นเพื่อนเองครับ”
ห๊ะ...! หา! ว่าไงนะ!!!
“แหม... แบบนั้นไม่ลำบากเร็นคุงแย่หรอจ๊ะ?”
“ไม่ลำบากเลยครับ ออกจะเต็มใจด้วยซ้ำ ^__^♥” แต่ฉันไม่เต็มใจเว้ยยยยยยย !
“งั้นต้อง.....” พอ! พอเถอะ! พอกันที!
พระเจ้าคะ! ปีนี้ก็ไม่ใช่ปีชงของลูก ทำไมชีวิตลูกดูโหดร้ายอย่างนี้ล่ะเพคะ $#%#^$*&(&%#@!$@^%&^*&(**$ T______T)/
.
.
.
.
ฉันปิดประตูรถสปอร์ตคันหรูอย่างรุนแรง ก่อนที่จะถอนหายใจยาวด้วยความหงุดหงิด จนอยากจะตะโกนอย่างอารมณ์เสียดังๆ แต่มันทำไม่ได้เนี่ยสิ T___T)
“มีเรื่องอะไรให้เครียดจนต้องถอนหายใจยาวขนาดนั้นเลยหรอ คุณหนูฮิจิริคาวะ ♥” ไอ้ปีศาจ เพื่อนสมัยเด็กพูดขึ้นอย่างเจ้าชู้ เอิ่ม...ถอนหายใจเพราะแกนั่นแหละ
“เปล่านิ = =’ ไม่ได้เครียดอะไร” ฉันตอบ พลางกอดอกตัวเองแน่น ให้ตายสิ ไม่อยากจะนึกสภาพว่าต้องไปร่วมชายคาเดียวกับหมอนี่ร่วมเดือนเต็มๆ
“งั้นหรอ...” เสียงหมอนั่นตอบมา ก่อนจะเงียบหายไป...
ความเงียบที่เกิดขึ้น ทำให้ฉันอดจะแปลกใจไม่ได้ จนต้องหันไปมองหน้าอีกฝ่าย ก็พบว่าอีกฝ่ายกำลังโน้มตัวเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
“เอ้ย...นะ..นายจะทำอะไรน่ะ! จินงูจิ! O-o!”
“....” อะ...ไอ้บ้านี่ไม่ตอบ แถมยังโน้มหน้าเข้ามาเรื่อยๆ จนฉันต้องหลับตาปี๋ด้วยความกลัว >_<;;
คลิก....
เสียงอะไรเข้าลงล็อคซักอย่าง ก่อนที่ลมหายใจอุ่นๆนั่นจะผละออกไป
“เธอลืมคาดเข็มขัดนะคุณหนูฮิจิริคาวะ♥” จินงูจิบอก พร้อมกับขยิบตาให้ฉันหนึ่งที
“...”
“หรือว่าคุณหนูคิดว่าฉันจะทำอะไรงั้นหรอ.. ♥” ไอ้บ้านั่นพูดพร้อมโน้มหน้าเข้ามาใกล้อีกรอบ
“ปะ...เปล่า! จะไปบ้านนายไม่ใช่หรอ จะไปก็รีบๆไปสิ!!”
“ไม่คิดจะทำอะไรก่อนไปจริงๆหรอ ♥”
“ไม่!!!” คำตอบของฉันดูเหมือนจะเป็นคำสั่งอีกฝ่ายได้เป็นอย่างดี เพราะไอ้หน้าหล่อนั่นผละออกไป ก่อนที่จะยิ้มมุมปากเล็กๆ แล้วก็หันไปขับรถแต่ก็ยังไม่วายหันมาหยอกฉันเรื่อยๆ
โว้ยยยยยยยยยยย นี่ฉันคิดถูกคิดผิดเนี่ย ที่ยอมไปอยู่บ้านหมอนี่ ตามคำบอกของคุณแม่น่ะ T//////T!
+++++++++++++ 2BC ++++++++++++++++
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น