ป๊ะป๊าโซสึเกะ ＆ หม่าม๊ามาโคโตะ
Pairing : Sousuke X Makoto
Free! Eternal Summer's Fan-fiction
Note : คุณพ่อโซสึเกะ กับ คุณแม่มาโคะ อิ๊อรั้ง
เนื้อหาเกี่ยวกับ ชาย X ชาย นะคะ ถ้าไม่ชอบแนะนำให้กดออกไปเลยค่ะ
-----------------------------------------------------------------
"หม่าม๊าาา~" เสียงเรียกจากผู้เป็นน้องสาวอย่างทาจิบานะ รัน ทำให้ผู้ที่ถูกเรียกว่าหม่าม๊าต้องยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างรู้สึกเหนื่อยอ่อน
ทาจิบานะ มาโคโตะกำลังมองน้องสาวของตนที่กำลังเล่นพ่อแม่ลูกอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลกับน้องชายของตนอีกคน
ทั้งๆที่ปกติจะคอยเรียกเขาว่าโอนี่จังแท้ๆ แต่ทุกครั้งที่พอเล่นพ่อแม่ลูกนั้น เค้าจะกลายเป็นหม่าม๊าของทั้งสองคนทันที บางทีก็อยากจะถามเหมือนกันนะว่าทำไมถึงเลือกเรียกเขาว่าหม่าม๊า ทั้งๆที่เขาเคยบอกไปแล้วให้เรียกว่าป๊ะป๋าแท้ๆ
"รันจัง จะเอาอะไรหรอ?" ผู้เป็นพี่ชายเอ่ยถาม พร้อมกับลูบหัวผู้เป็นน้องเบาๆ
"วันนี้เป็นเวรของหนูต้องไปซื้อของค่ะ หม่าม๊าจะทำอะไรเป็นอาหารเย็นหรอคะ!? หนูจะได้ซื้อมาถูก" เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กหญิงตัวน้อยบอก ทำให้มาโคโตะต้องครุ่นคิดทันที
เนื่องด้วยจากว่าวันนี้ครอบครัวของเขาไม่มีใครอยู่บ้านเลย เขาจึงต้องรับหน้าที่ดูแลน้องๆทั้งสอง และดูเหมือนว่า ทั้งคู่จะอินกับการเล่นพ่อแม่ลูกจนต้องเรียกเขาว่าหม่าม๊าๆตลอดด้วยเนี่ยสิ....
"เดี๋ยวเขียนให้นะ รันจังรอก่อนนะ" พูดจบ ผู้รับบทคุณแม่ในวันนี้ก็จัดการเขียนรายการของที่จะใช้ทำอาหารลงในกระดาษและยื่นให้เด็กสาวทันที ซึ่งรันก็รับกระดาษในนั้นพร้อมเงิน ก่อนที่จะเดินออกจากบ้านไปอย่างอารมณ์ดี
.
.
.
.
นัยน์ตาสีเขียวจับจ้องนาฬิกาอย่างรู้สึกวิตกกังวล เมื่อเห็นว่าน้องสาวของตนใช้เวลามากไปแล้ว สำหรับการออกไปจ่ายตลาดใกล้ๆบ้าน พลางนึกไปต่างๆนานาว่า จะเกิดอะไรขึ้นกับเด็กหญิงตัวน้อยมั้ย
....ถ้าอีกครึ่งชั่วโมงไม่กลับมา เค้าจะพาเร็นไปชาวยตามหาแล้วนะ....
"หม่าม๊า กลับมาแล้วค่ะ~" เสียงใสๆเอ่ยบอก ทำให้ผู้เป็นพี่ที่นั่งรออยู่ในห้องรับแขกโล่งใจขึ้นไปได้เยอะ ก่อนที่มาโคโตะจะโผล่หน้าออกไปพูดตอบรับอีกฝ่าย
"โอคาเอริ เอ๊ะ? ยะ....ยามาซากิคุง?" เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลทองอมเขียวเอ่ยเรียกชื่อชายหนุ่มร่างสูง ที่กำลังยืนอยู่ข้างหลังน้องสาวของตน
เจ้าของชื่อยามาซากิได้ยินชื่อของตัวเองจึงหันไปตามเสียงที่เอ่ย "อ้าว ทาจิบานะเองหรอ?"
"เอ๋? พี่ชายรู้จักหม่าม๊าด้วยหรอคะ?" รันหันไปถามคนที่มากับตน
"หม่าม๊า?" คิ้วเรียวสีดำขมวดเข้าหากันนิดหน่อย แต่ก็ไม่ลืมที่จะตอบคำถามเด็กน้อย "เคยเจอกันในงานแข่งว่ายน้ำน่ะครับ"
"เอ๋!!? พี่ชายก็เป็นนักกีฬาว่ายน้ำหรอคะเนี่ยยย" เด็กสาวเอ่ยถามอย่างสนใจ
และดูท่าทางว่าบทสนทนาของทั้งคู่จะไม่จบลงง่ายๆ ซะด้วยสิ ดังนั้นมาโคโตะจึงตัดสินใจที่จะเดินไปขอถุงกับข้าวมาจากน้องสาวของตน แต่คนที่ยื่นถุงของทั้งหมดให้นั้นกลับกลายเป็นโซสึเกะแทน และนั่นเองที่ทำให้เขาต้องเชิญอีกฝ่ายไปนั่งคุยกับรันข้างในบ้านต่อ
และจริงๆเขาก็มีคำถามที่อยากถามอีกฝ่าย ว่าไปทำยังไง ถึงได้มาบ้านเขากับน้องสาวเขาได้ล่ะเนี่ย....
.
.
.
.
"อิ่มแล้วครับ/ค่ะ" เสียงเอ่ยบอกจากบรรดาเด็กน้อยทั้งสอง ก่อนจะวิ่งออกไปนั่งดูการ์ตูนตามประสา
ทำให้เหลือเพียงพี่ใหญ่ของบ้านและแขกกิติมาศักดิ์ที่ได้รับเชิญมาทานอาหารเย็นอยู่ที่โต๊ะทานข้าวแค่สองคนเท่านั้น
มือหนายังคงใช้ตะเกียบคีบอาหารทานประหนึ่งยังอยู่ที่บ้านตัวเอง ท่าทางไม่รีบร้อนนั้นทำเจ้าของนัยน์ตาสีเขียวอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองอีกฝ่าย
"มีอะไรหรือเปล่า" คนถูกแอบมองเอ่ยถาม พร้อมกับวางอุปกรณ์ทานอาหารลงแล้วพนมมือเป็นเชิงบอกว่า'ขอบคุณสำหรับอาหาร'
"อ่า...เออ...นั่นสินะ..." มาโคโตะอดไม่ได้ที่จะหัวเราะแห้งๆออกมา มือเรียวเลื่อนไปแตะบริเวณท้ายทอยของตนเองอย่างเคอะเขิน ก่อนที่จะเอ่ยสิ่งที่ตนเองสงสัยอยู่ออกมา "ทะ..ทำไมยามาซากิคุงถึงได้มากับรันจังได้ล่ะ...?"
"อ่อ...พอดีฉันเห็นว่าเธอจะถูกเด็กผู้ชายเกเรแถวนั้นรังแกเลยเข้าไปช่วยน่ะ...อีกอย่าง ตอนนั้นฟ้าใกล้มืดแล้ว จะให้เดินไปไหนมาไหนคนเดียวคงไม่ดี.." คำตอบยืดยาวแถมอธิบายจนแจ่มแจ้ง ทำให้คนที่นั่งฟังอยู่เข้าใจโดยไม่ต้องถามอะไรเพิ่มเติมอีก ใบหน้าที่ติดจะดูหวานนิดๆพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจแล้ว
ก่อนที่จะรับรู้ได้ถึงมือหนาที่วางบนผมสีน้ำตาลทองออกเขียวของตน และแรงขยี้เบาๆ
"ไม่มีหม่าม๊าคนไหนปล่อยลูกสาวตัวเล็กอย่างนั้นไปซื้อของตอนฟ้าจะมืดคนเดียวหรอกนะ"
"อ๊ะ.." หลังจากที่มือใหญ่ล่ะออกไป นัยน์ตาสีมรกตก็อดไม่ได้ที่จะมองตามอีกฝ่ายไป
ร่างสูงกว่าหยิบบรรดาจานเปล่าที่วางอยู่บนโต๊ะทั้งหมดมา เพื่อจะล้างทำความสะอาด ก่อนที่มาโคโตะจะมายืนขวางไว้
"ม่ะ...ไม่ได้นะ ยามาซากิคุง! เดี๋ยวฉันล้างเอง นายเป็นแขก ไปนั่งเถอะน่าา!"
"ไม่เป็นไรหรอกน่า แค่ล้างจานเอง ตอบแทนที่นายทำมื้อเย็นนี้ให้ไง"
"ม่ะ...ไม่เป็นไรหรอก ยังไงฉันก็ต้องทำให้น้องๆอยู่แล้วน่ะ!" เสียงหวานพูดบอกพร้อมกับวิ่งไปแย่งจานในมือคนตัวสูงกว่ามา
โซสึเกะมองอีกฝ่ายนิ่งๆ ก่อนที่ใบหน้าหล่อนั้นจะก้มลงไปจนแทบจะติดกับใบหน้าของมาโคโตะ ก่อนที่จะประทับริมฝีปากลงไปเบาๆบนปากนั้น
"อ๊ะ!!!" สัมผัสเพียงแผ่วเบา แต่กลับทำให้สมองรู้สึกว่างเปล่าไปช่วยขณะ และกว่าจะรู้ตัวอีกที ก็พบว่าโซสึเกะก็ไปล้างจานจนเสร็จแล้ว
ใบหน้าหวานรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมา แถมยังไม่กล้าที่จะสบตากับแขกของน้องสาวตนอีกด้วย
"เอ๊ะ! วันนี้พี่ชายล้างจานให้หรอคะ?" เด็กสาววกกลับมาที่ครัวอีกครั้งพร้อมกับเอ่ยถามอย่างแปลกใจ
"ใช่ครับ ทำไมหรอ?"
"พอดีวันนี้เป็นเวรล้างจานของคุณพ่อน่ะครับ! แล้วคุณพ่อไม่อยู่ พวกผมก็เลยจะเข้ามาช่วยหม่าม๊า..." คำตอบซื่อๆจากเร็น ทำให้โซสึเกะอดไม่ได้ที่จะยิ้มนิดๆออกมา ก่อนที่จะวางมือบนหัวเด็กน้อยทั้งคู่
"ก็คิดว่าพี่เป็นป๊ะป๋าสิครับ..." คำพูดที่ทำให้มาโคโตะถึงกับหันมองขวับ พร้อมกับใบหน้าหวานที่ขึ้นสีระเรื่อมากกว่าเดิม
กะ....ก็ถ้า....ยะ....ยามาซากิคุงเป็น..เป็นป๊ะป๋า...กะ...ก็คือมาคู่....กะ...กับเค้าที่เป็นหม่าม้างั้นหรอ? เอ๊ะ เอ๊ะ เอ๋?
"จริงหรอคะ!? พี่ชายจะมาเป็นป๊ะป๋าให้พวกหนูจริงหรอ?" เสียงเจื้อยแจ้วยังคงดังขึ้นอย่างดีใจ และพอเมื่อโซสึเกะพยักหน้า เด็กน้อยสองคนก็สวมกอดเอวอีกฝ่ายแน่น
"ป๊ะป๋าาาาาาาา"
"ครับ?" และดูเหมือนว่าโซสึเกะจะรับมือกับน้องๆจอมป่วนของเขาได้เป็นอย่างดีนัก
"แล้วหม่าม๊าไปทำอะไรตรงนั้นน่ะคะ? มายืนด้วยกันสิคะ ครอบครัวอบอุ่นๆ" รันบอก พร้อมกับดึงแขนให้มาโคโตะที่กำลังนั่งหน้าแดงอยู่มายืนใกล้ๆกับโซสึเกะ
เจ้าของใบหน้าหล่อมองใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่ออยู่ก็อดไม่ได้ที่จะลอบยิ้มนิดๆ "ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ ลูกๆ"
"ขอความกรุณาด้วยนะคะ / ครับ ป๊ะป๋า"
"แล้วก็...." เจ้าของเสียงทุเมลากเสียงยาวก่อนที่จะหันมายิ้มให้มาโคโตะที่ยืนอยู่ใกล้ๆ "ฝากเนื้อฝากตัวต้วยนะครับ หม่าม๊า..."
"////////"
-------------------End or TBC -------------------------
ทาจิบานะ มาโคโตะกำลังมองน้องสาวของตนที่กำลังเล่นพ่อแม่ลูกอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลกับน้องชายของตนอีกคน
ทั้งๆที่ปกติจะคอยเรียกเขาว่าโอนี่จังแท้ๆ แต่ทุกครั้งที่พอเล่นพ่อแม่ลูกนั้น เค้าจะกลายเป็นหม่าม๊าของทั้งสองคนทันที บางทีก็อยากจะถามเหมือนกันนะว่าทำไมถึงเลือกเรียกเขาว่าหม่าม๊า ทั้งๆที่เขาเคยบอกไปแล้วให้เรียกว่าป๊ะป๋าแท้ๆ
"รันจัง จะเอาอะไรหรอ?" ผู้เป็นพี่ชายเอ่ยถาม พร้อมกับลูบหัวผู้เป็นน้องเบาๆ
"วันนี้เป็นเวรของหนูต้องไปซื้อของค่ะ หม่าม๊าจะทำอะไรเป็นอาหารเย็นหรอคะ!? หนูจะได้ซื้อมาถูก" เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กหญิงตัวน้อยบอก ทำให้มาโคโตะต้องครุ่นคิดทันที
เนื่องด้วยจากว่าวันนี้ครอบครัวของเขาไม่มีใครอยู่บ้านเลย เขาจึงต้องรับหน้าที่ดูแลน้องๆทั้งสอง และดูเหมือนว่า ทั้งคู่จะอินกับการเล่นพ่อแม่ลูกจนต้องเรียกเขาว่าหม่าม๊าๆตลอดด้วยเนี่ยสิ....
"เดี๋ยวเขียนให้นะ รันจังรอก่อนนะ" พูดจบ ผู้รับบทคุณแม่ในวันนี้ก็จัดการเขียนรายการของที่จะใช้ทำอาหารลงในกระดาษและยื่นให้เด็กสาวทันที ซึ่งรันก็รับกระดาษในนั้นพร้อมเงิน ก่อนที่จะเดินออกจากบ้านไปอย่างอารมณ์ดี
.
.
.
.
นัยน์ตาสีเขียวจับจ้องนาฬิกาอย่างรู้สึกวิตกกังวล เมื่อเห็นว่าน้องสาวของตนใช้เวลามากไปแล้ว สำหรับการออกไปจ่ายตลาดใกล้ๆบ้าน พลางนึกไปต่างๆนานาว่า จะเกิดอะไรขึ้นกับเด็กหญิงตัวน้อยมั้ย
....ถ้าอีกครึ่งชั่วโมงไม่กลับมา เค้าจะพาเร็นไปชาวยตามหาแล้วนะ....
"หม่าม๊า กลับมาแล้วค่ะ~" เสียงใสๆเอ่ยบอก ทำให้ผู้เป็นพี่ที่นั่งรออยู่ในห้องรับแขกโล่งใจขึ้นไปได้เยอะ ก่อนที่มาโคโตะจะโผล่หน้าออกไปพูดตอบรับอีกฝ่าย
"โอคาเอริ เอ๊ะ? ยะ....ยามาซากิคุง?" เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลทองอมเขียวเอ่ยเรียกชื่อชายหนุ่มร่างสูง ที่กำลังยืนอยู่ข้างหลังน้องสาวของตน
เจ้าของชื่อยามาซากิได้ยินชื่อของตัวเองจึงหันไปตามเสียงที่เอ่ย "อ้าว ทาจิบานะเองหรอ?"
"เอ๋? พี่ชายรู้จักหม่าม๊าด้วยหรอคะ?" รันหันไปถามคนที่มากับตน
"หม่าม๊า?" คิ้วเรียวสีดำขมวดเข้าหากันนิดหน่อย แต่ก็ไม่ลืมที่จะตอบคำถามเด็กน้อย "เคยเจอกันในงานแข่งว่ายน้ำน่ะครับ"
"เอ๋!!? พี่ชายก็เป็นนักกีฬาว่ายน้ำหรอคะเนี่ยยย" เด็กสาวเอ่ยถามอย่างสนใจ
และดูท่าทางว่าบทสนทนาของทั้งคู่จะไม่จบลงง่ายๆ ซะด้วยสิ ดังนั้นมาโคโตะจึงตัดสินใจที่จะเดินไปขอถุงกับข้าวมาจากน้องสาวของตน แต่คนที่ยื่นถุงของทั้งหมดให้นั้นกลับกลายเป็นโซสึเกะแทน และนั่นเองที่ทำให้เขาต้องเชิญอีกฝ่ายไปนั่งคุยกับรันข้างในบ้านต่อ
และจริงๆเขาก็มีคำถามที่อยากถามอีกฝ่าย ว่าไปทำยังไง ถึงได้มาบ้านเขากับน้องสาวเขาได้ล่ะเนี่ย....
.
.
.
.
"อิ่มแล้วครับ/ค่ะ" เสียงเอ่ยบอกจากบรรดาเด็กน้อยทั้งสอง ก่อนจะวิ่งออกไปนั่งดูการ์ตูนตามประสา
ทำให้เหลือเพียงพี่ใหญ่ของบ้านและแขกกิติมาศักดิ์ที่ได้รับเชิญมาทานอาหารเย็นอยู่ที่โต๊ะทานข้าวแค่สองคนเท่านั้น
มือหนายังคงใช้ตะเกียบคีบอาหารทานประหนึ่งยังอยู่ที่บ้านตัวเอง ท่าทางไม่รีบร้อนนั้นทำเจ้าของนัยน์ตาสีเขียวอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองอีกฝ่าย
"มีอะไรหรือเปล่า" คนถูกแอบมองเอ่ยถาม พร้อมกับวางอุปกรณ์ทานอาหารลงแล้วพนมมือเป็นเชิงบอกว่า'ขอบคุณสำหรับอาหาร'
"อ่า...เออ...นั่นสินะ..." มาโคโตะอดไม่ได้ที่จะหัวเราะแห้งๆออกมา มือเรียวเลื่อนไปแตะบริเวณท้ายทอยของตนเองอย่างเคอะเขิน ก่อนที่จะเอ่ยสิ่งที่ตนเองสงสัยอยู่ออกมา "ทะ..ทำไมยามาซากิคุงถึงได้มากับรันจังได้ล่ะ...?"
"อ่อ...พอดีฉันเห็นว่าเธอจะถูกเด็กผู้ชายเกเรแถวนั้นรังแกเลยเข้าไปช่วยน่ะ...อีกอย่าง ตอนนั้นฟ้าใกล้มืดแล้ว จะให้เดินไปไหนมาไหนคนเดียวคงไม่ดี.." คำตอบยืดยาวแถมอธิบายจนแจ่มแจ้ง ทำให้คนที่นั่งฟังอยู่เข้าใจโดยไม่ต้องถามอะไรเพิ่มเติมอีก ใบหน้าที่ติดจะดูหวานนิดๆพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจแล้ว
ก่อนที่จะรับรู้ได้ถึงมือหนาที่วางบนผมสีน้ำตาลทองออกเขียวของตน และแรงขยี้เบาๆ
"ไม่มีหม่าม๊าคนไหนปล่อยลูกสาวตัวเล็กอย่างนั้นไปซื้อของตอนฟ้าจะมืดคนเดียวหรอกนะ"
"อ๊ะ.." หลังจากที่มือใหญ่ล่ะออกไป นัยน์ตาสีมรกตก็อดไม่ได้ที่จะมองตามอีกฝ่ายไป
ร่างสูงกว่าหยิบบรรดาจานเปล่าที่วางอยู่บนโต๊ะทั้งหมดมา เพื่อจะล้างทำความสะอาด ก่อนที่มาโคโตะจะมายืนขวางไว้
"ม่ะ...ไม่ได้นะ ยามาซากิคุง! เดี๋ยวฉันล้างเอง นายเป็นแขก ไปนั่งเถอะน่าา!"
"ไม่เป็นไรหรอกน่า แค่ล้างจานเอง ตอบแทนที่นายทำมื้อเย็นนี้ให้ไง"
"ม่ะ...ไม่เป็นไรหรอก ยังไงฉันก็ต้องทำให้น้องๆอยู่แล้วน่ะ!" เสียงหวานพูดบอกพร้อมกับวิ่งไปแย่งจานในมือคนตัวสูงกว่ามา
โซสึเกะมองอีกฝ่ายนิ่งๆ ก่อนที่ใบหน้าหล่อนั้นจะก้มลงไปจนแทบจะติดกับใบหน้าของมาโคโตะ ก่อนที่จะประทับริมฝีปากลงไปเบาๆบนปากนั้น
"อ๊ะ!!!" สัมผัสเพียงแผ่วเบา แต่กลับทำให้สมองรู้สึกว่างเปล่าไปช่วยขณะ และกว่าจะรู้ตัวอีกที ก็พบว่าโซสึเกะก็ไปล้างจานจนเสร็จแล้ว
ใบหน้าหวานรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมา แถมยังไม่กล้าที่จะสบตากับแขกของน้องสาวตนอีกด้วย
"เอ๊ะ! วันนี้พี่ชายล้างจานให้หรอคะ?" เด็กสาววกกลับมาที่ครัวอีกครั้งพร้อมกับเอ่ยถามอย่างแปลกใจ
"ใช่ครับ ทำไมหรอ?"
"พอดีวันนี้เป็นเวรล้างจานของคุณพ่อน่ะครับ! แล้วคุณพ่อไม่อยู่ พวกผมก็เลยจะเข้ามาช่วยหม่าม๊า..." คำตอบซื่อๆจากเร็น ทำให้โซสึเกะอดไม่ได้ที่จะยิ้มนิดๆออกมา ก่อนที่จะวางมือบนหัวเด็กน้อยทั้งคู่
"ก็คิดว่าพี่เป็นป๊ะป๋าสิครับ..." คำพูดที่ทำให้มาโคโตะถึงกับหันมองขวับ พร้อมกับใบหน้าหวานที่ขึ้นสีระเรื่อมากกว่าเดิม
กะ....ก็ถ้า....ยะ....ยามาซากิคุงเป็น..เป็นป๊ะป๋า...กะ...ก็คือมาคู่....กะ...กับเค้าที่เป็นหม่าม้างั้นหรอ? เอ๊ะ เอ๊ะ เอ๋?
"จริงหรอคะ!? พี่ชายจะมาเป็นป๊ะป๋าให้พวกหนูจริงหรอ?" เสียงเจื้อยแจ้วยังคงดังขึ้นอย่างดีใจ และพอเมื่อโซสึเกะพยักหน้า เด็กน้อยสองคนก็สวมกอดเอวอีกฝ่ายแน่น
"ป๊ะป๋าาาาาาาา"
"ครับ?" และดูเหมือนว่าโซสึเกะจะรับมือกับน้องๆจอมป่วนของเขาได้เป็นอย่างดีนัก
"แล้วหม่าม๊าไปทำอะไรตรงนั้นน่ะคะ? มายืนด้วยกันสิคะ ครอบครัวอบอุ่นๆ" รันบอก พร้อมกับดึงแขนให้มาโคโตะที่กำลังนั่งหน้าแดงอยู่มายืนใกล้ๆกับโซสึเกะ
เจ้าของใบหน้าหล่อมองใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่ออยู่ก็อดไม่ได้ที่จะลอบยิ้มนิดๆ "ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ ลูกๆ"
"ขอความกรุณาด้วยนะคะ / ครับ ป๊ะป๋า"
"แล้วก็...." เจ้าของเสียงทุเมลากเสียงยาวก่อนที่จะหันมายิ้มให้มาโคโตะที่ยืนอยู่ใกล้ๆ "ฝากเนื้อฝากตัวต้วยนะครับ หม่าม๊า..."
"////////"
-------------------End or TBC -------------------------
โอ๊ยดิ้นตายยย
ตอบลบขอบคุณมากคะที่แต่งสนุกคะชอบๆ
ใช้คำได้ดีอธิบายสั้นเข้าใจง่าย
ฮืออออ ดีต่อใจ
ตอบลบอบอุ่นมากมาย ปะป๋าฉวยโอกาสมากๆ(?)
ชอบๆๆๆๆๆๆ
ฮื่อ ใจบางสุดๆ แฮ่แฮ่ แต่งคู่นี้อีกนะคะฟ่แีเพงแสวสิ ////♡
ตอบลบโอยยยย ตายยย ละลายเเล้วค่ะ ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆให้อ่านนะคะ
ตอบลบน่ารักมากๆเลยค่าา แงง
ตอบลบ