รีพอร์ตติ่งอี้เฟิง
13/02/2015 23.30
ท่ามกลางซอยที่เต็มไปด้วยแสงสี มนุษย์เงินเดือนคนหนึ่งกำลังออกมา
แล้วหันมองซ้ายมองขวาว่าจะไปไหนต่อดี ในมือมีขนมและน้ำเยี่ยมไข้คนป่วย.......
เห้ยยยยยยยยย ผิดๆ เล่าซะเหมือนจะแต่งนิยาย 555555
เอาจริงๆวันที่ 13 ออกแนวป่วนเล็กน้อยสำหรับเรา เพราะว่าเราติดงาน
(ไอ้อันที่จริงช่วงจะสอบด้วยซ้ำ) แต่ทีนี้ด้วยความที่ว่า เออ
บอกคุณแอมเวย์ไว้แล้วว่าจะไปหา เลยตัดสินใจไปหาเลย พร้อมกับน้ำ
ขนมนมเนยไปเยี่ยมไข้คนป่วยด้วย (คุณแอมไม่สบายอยู่ช่วงนั้น)
พอไปถึง......ก็คุยกันเฮฮาตามประสา บวก
กับคุยเรื่องโปรเจคที่จะทำวันวาเลนไทน์ให้อี้เฟิงกัน
“คุณจิน พอดีแอมอยากได้.........”
“คุณแอมคะ ทำไมไม่บอกเราก่อน รู้มั้ย ของที่คุณแอมกล่าวมาทุกอย่าง
เราหาให้ได้ เราทำให้ได้หมดเลยค่ะ”
“จริงหรอคะคุณจิน เสียดายจัง แต่พรุ่งนี้ช่วยไปซื้อของกับแอมได้มั้ยคะ..”
ไอ้เราหรือก็มองเวลาแล้วก็...อ่า ตีหนึ่งกว่าจะตีสองแล้วด้วย
แถมด้วยความที่ว่า ของในโปรเจคนี้ ต้องรีบไปซื้อแต่เช้า
ไม่งั้นราคามันจะอัพสูงเรื่อยๆ เออ เอาวะ เอาก็เอา เพื่ออี้เฟิงเลยนะ！！
14/02/2015
ถึงบ้านและอาบน้ำนอนในเวลา 3.00 น.
และตื่นออกมาใหม่ในเวลา 5.30 คือก้าวออกจากบ้าน....
เอาง่ายๆคือ งีบและกัน ไม่ได้นอนแบบเต็มรูปแบบ 5555555555
แถมของเยอะมาก ทั้งกล้อง ทั้งขนม จะเอาไปให้เพื่อนๆน้องๆบ้านอี้เฟิง
แน่ล่ะ เราไปเจอคุณแอมก่อน เพราะจะเอาของไปให้
จากนั้นก็ไปเจอเซย์ริน....คือ สภาพหน้าตาทุกคนเหมือนไม่ได้นอนมาก เพราะกว่าจะคุยไลน์สรุปด้วยกันทุกเรื่องเสร็จก็ดึกมากๆแล้ว...
คือศพเดินได้กันเกือบทุกคน แม้หน้าจะเป๊ะ..
จากนั้นก็ออกไปแยกย้ายกันซื้อของแล้วพุ่งตรงไปศาลายา
มิชชั่นของเราคือชี้เป้าสถานที่กับพาคุณแอมไปซื้อของ
เป้าหมายที่จะไปคือ ปากคลองตลาด...
คือ ปากคลองตลาดกับวันวาเลนไทน์มันไม่ได้น่าไปเลยซักนิด...
ทำไมน่ะหรอ...
ก็ดอกกุหลาบแพงสัดๆเลยสิครับบบบบบบบบบบบบบ
ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
เออ...ช่างเหอะ เพื่อพี่อี้เฟิงงงงงงงงงงงง /ท่องไว้ๆ
พอไปถึงก็จ้ำอ้าวเลยจ้า พาคุณแอมเดินดูร้านอยู่สองสามร้าน
(ร้านกุหลาบที่รับจัดช่อมีค่อนข้างน้อย เพราะส่วนใหญ่ขายไปห่อๆ)
พอได้ร้านถูกใจก็สั่งจัด และก็ลากกันไปศาลายาต่อ
แม่คะ.....หนูไม่เคยติ่งผู้ชายไกลขนาดยอมออกต่างจังหวัดมาก่อน
ถึงจะแค่ศาลายาก็เถอะ ถือว่าไกลมากกกกกกกกก
ไปถึงปุ๊บ ก็ไปนั่งที่นั่งสาวๆที่กำลังนั่งกันอยู่แล้ว เอาขนมนมเนยไปวางซักพัก
เราก็ไปยืนรอหน้าตึกกับออย และตามอ่านไลน์ตลอด
ซักพัก...รถอี้เฟิงมา...
นางลงมาพร้อมกับชุดสีชมพูและแว่นดำ อีนี้ก็กดกล้องไม่หยุดเลยจ้า
(ถือกล้องโปร) คือกล้าพูดว่า รูปของอี้เฟิงที่ได้จากกล้องโปรนี่
แทบจะเอามาทำกิ๊ฟได้ ทุกจังหวะการขยับตัวของนางจริงๆ แต่ตอนนั้นมันยุ่งๆ
เลยแบบถ่ายอย่างเดียว แต่กล้าพูดว่ารูปวันนั้นดีมากกกกกกกกกก
จากนั้นก็กลับมานั่งกันคุยกันเฮฮาตามประสา... ก็ย้ายเข้าโรงอาหาร
ทีนี้ทีเด็ดมันอยู่ตรงนี้ ด้วยความที่เราไม่มาตามหนึ่งวัน
มีคนได้เจอพวกนักแสดงคนอื่น เอ็กซ์ตร้าและอื่นๆอีกมากมาย
พอพวกนางเดินผ่านเราก็มองเรื่อยๆ
ทีนี้ก็มีสาวๆอย่างเซย์กรี๊ดกร๊าดไปบ้างตามประสา
หลักๆเลยคือแก๊งค์เอฟโฟร์ คือ มึง อีแก๊งค์นี้ทำกรี๊ดหลายรอบนะบอกเลย
จริงๆ เพราะว่าเรามองตามพี่ตู้ตลอด
มองไปมองมา แมวดำก็น่ารัก อาโฮ่ก็น่ารัก คือกรี๊ดดดดดดดดดด ดีงาม
ทำไมกองถ่ายนี้แม่งมีแต่คนหน้าตาดีวะ (เอ๊กซ์ตร้ายังหน้าตาดีอ่ะเธออออออออออออออ)
นี่มันนอกใจสุดๆเลยนี่หว่า
หลังจากนั้นก็มีโมเม้นท์เฮฮากับเอฟโฟร์บ้างตามประสา (คือดีงามมมมมม) < ด่ามโนก็ได้
แต่มันคือเรื่องจริง คือกรี๊ดเลย แบบ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
จากนั้นเราก็เลยไปถ่ายรูปทำโปรเจค ดูสาวๆแจกขนมบ้างประปรายไปเรื่อย
ก่อนที่จะอพยพไปนั่งกันอยู่ที่เดิม
ความเฮฮาจริงๆมันอยู่หลังจากนี้ พอหลังจากที่พวกเรากินพิซซ่าเสร็จ
ก็นั่งเม้าท์มอยกันต่อ
ไอ้เราหรือก็นั่งจิ้มมือถือ คือแฟนจีนถล่มเว่ย แจ้งเตือนเยอะมาก
เราก็นั่งกดลบๆ ตอบเฟซตอบทวิตบ้างไปเรื่อย
จนกระทั่ง อี้เฟิงเดินลงจากลิฟต์... เราเงยหน้าขึ้นไปคือเห็นนางพอดี
เอ้า พี่เฟิงมา
แต่...นางทำท่าจะเลี้ยวไปอีกทางเว้ยยย ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
เราก็แบบเออ ถ้าเดินไปอีกทางก็จิ้มมือถือต่อและกัน
ทีนี้เราก็เลยเช็คเฟซ แต่พอเงยหน้าขึ้นมาเท่านั้นแหละ
อี้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ฟหด้ดาสว้าวงาวก้วสาวงาวง
คือนางอยู่ตรงหน้าเรา ใกล้มากกกกกกกกกกกก ยื่นแขนไปก็ถึงอ่ะ
นางกวาดสายตามองรอบโต๊ะที่เรานั่งอยู่โว้ยยยยยยย (โต๊ะวางโปรเจค)
ส่วนโต๊ะข้างๆนี่นั่งทักนักแสดงคนอื่นอย่างสนุกสนาน ก่อนที่จะ
อ้าวววววววววววววววววววว ใส่อี้เฟิง 555555555555 เพราะมองไม่เห็น
แล้วคือแบบ โอ้ย ขำ จากนั้นก็เลยนั่งรอนางกลับ
และมันถึงเวลาที่เราต้องไปทำงาน แต่คุณแอมก็บอกให้อยู่ก่อน เพราะว่ายังไม่ได้ให้ ไอ้เราก็อยู่....รอจนเอาของให้นาง (ไม่ได้ถ่ายรูป กลัวโดนดุ บาย
โคตรเสียดายยยยยยยยยย)
คือ สติพัง นางแบบน่ารักมาก
ฮื้อ พูดอังกฤษด้วย แต่เราสติพังจริงๆ จำได้น้อยมาก
เสียงนางทำเราลืมทุกอย่างบนโลกนี้
พอให้เสร็จ เราก็คว้ากระเป๋าไปทำงานต่อ
แล้วเราก็ไม่คิดว่า แม่งจะเป็นวันที่เราต้องร้องไห้หนักมาก......
เราออกจากศาลายาพร้อมกับเอมิลี่ และ คุยไลน์กับมิ้นท์ไปด้วย
พอเราใกล้ถึงที่ทำงาน เว่ยเราเด้ง ว่ามิ้นท์มาเม้น เราก็อ้าว ทำไมล่ะ
ซักพักนางไลน์มาหาเรา..ว่าอี้เฟิงลงมาถ่ายรูปด้วย
คือกุค้าง....... ช็อค.....ไร้สติ
นั่งร้องไห้..ก่อนเข้างานก็ร้องไห้ พักก็ร้องไห้
คือร้องหนักมาก จนพี่ที่ร้านแบบ ใครทำร้องไห้ อย่าร้องๆ แล้วแบบ
เล่าไม่ได้ มิ้นท์ก็โทรมาหาบ้าง ได้คุยกับคุณแอมกะเพื่อนตรงนู้นก็ยังไม่ดีขึ้น
ร้องไห้หนักกว่าเดิมอีก 555555555555
ตอนนั้นนี่แบบ โคตรท้อ คือแบบ กุไม่ไปหาอี้เฟิงแล้ว กุเหนื่อย
กุทุกอย่าง ค่ารถไปหานางไม่ใช่ถูกๆ วันล่ะเกือบพัน ลบรูปนางในกล้องทิ้งให้หมดเลยได้มั้ย
แถมโวยวายอย่างบ้าคลั่งว่า กุจะไปหาพี่ตู้ๆๆๆๆๆๆ
ฮื้ออออออออออออออออออออออ กุจะเลิกชอบอี้เฟิงแล้ว ไม่มีดวงกับนางตลอดเลย พอออออ
จบบบบบบบบบบ
แต่พอตกดึก ก็ยังเฮิร์ทอยู่ แต่กุจะเศร้านานๆทำไมวะ จริงมั้ย
ก็เลยหาหนทางที่จะแกล้งอี้เฟิงแทน
ได้ พี่คะ พี่เล่นกับหนูอย่างนี้ใช่มั้ย ไม่เป็นไร
หนูมีรูปพี่อยู่ประมาณห้าร้อยรูป ทั้งดีทั้งไม่ดี ได้ๆพี่ โอเค เก๋กู๊ดดดดดดดดด/ บ่นคนเดียว
หลังจากนั้นเลยแบบ เออ โอเค เจอกันวันไหนซักวันแล้วกัน ถ้าไม่ติดงาน
เจอกันแน่พี่อี้เฟิงงงงงงงงงงงงงงงงงง /หมายมั่นตั้งใจ
------------------------------------------จบก่อน ไว้มาเขียนต่อ ---------------------------------------------------------
