[YangFeng Fan-fiction] คุณชายหยางหยาง VS อาจารย์อี้เฟิง - 04 (ครึ่งหลัง)

คุณชายหยางหยาง VS อาจารย์อี้เฟิง - 04 (ครึ่งหลัง)

Pairing : YangFeng 

Note : ตอนแรก ＜ จิ้ม 
          ตอนสอง
          ตอนสาม
          ตอนสี่ (ครึ่งแรก)

เนื้อหาเกี่ยวกับ ชาย X ชาย　นะคะ ถ้าไม่ชอบแนะนำให้กดออกไปเลยค่ะ 


-----------------------------------------------------------

-------------------------

ต่อให้ปากของคุณชายหนุ่มบอกว่าจะพาอี้เฟิงกลับบ้าน แต่ก็ไม่ได้ทำตามนั้น เพราะหยางหยางเลือกที่จะพาเขาไปยังห้างสรรพสินค้าแทน

"อ่ะ...อ้าว" อี้เฟิงร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมาจอดรถแล้วทำท่าจะลง นั่นเองที่ทำให้หยางหยางต้องขมวดคิ้วเบ้าหากัน ก่อนที่ใบหน้าหล่อจะขยับยิ้มกว้างแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าหวาน

"ทำหน้าเสียดายขนาดนี้...อยากให้ผมพากลับบ้านหรอครับ..." เสียงทุ้มเอ่ยอย่างเจ้าเล่ห์

ป๊าบบบ!!!

ก่อนที่เจ้าของใบหน้าหล่อจะถูกพาดเข้าที่ไหล่เต็มแรงจนสะดุ้ง

"อย่ามาลามก!"

"ลามกกับเจ้าสาวตัวเอง มันผิดตรงไหนล่ะครับ..." หยางหยางถามสีหน้าเหยเก แต่ก็เอาเถิด เขาไม่ได้คิดจะทำอะไรอีกฝ่ายจริงๆนี่น่าในตอนนี้

"แล้วมาที่นี่ทำไม!?"

"ก็แค่จะมาหาข้าวกิน กับซื้อของนิดหน่อย พี่เห็นว่าห้างเป็นโรงแรมหรอครับ? พี่อี้เฟิง"

"ม่ะ...ไม่ใช่โว้ยยย" คะ...แค่แปลกใจ ไอ้เด็กเวรนี่!!

"งั้นก็ไปกินข้าวกันเถอะครับ ผมหิวแล้ว...และท่าปล่อยไว้นานกว่านี้ผมอาจจะกินพี่แทนก็ได้นะครับ...กินในรถมันเนี่ยแหละ ไหนๆฟิล์มก็หนาขนาดนี้..." ยังไม่ทันที่คุณชายหนุ่มจะพูดจบประโยคดี อาจารย์หนุ่มก็ย้ายตัวเองไปยืนข้างนอกรถแล้ว

ท่าทางนั้นทำให้หยางหยางอดไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้นมา ก่อนที่จะก้าวลงจากรถไปบ้าง

มือเรียวเลื่อนไปจับมือนุ่มไว้ ก่อนที่จะประสานจนแนบแน่น จนเจ้าของใบหน้าหวานอดไม่ได้ที่จะมองค้อน

"ปล่อยเลย..." เสียงหวานบอก พลางพยายามแกะมือตัวเองออก แต่ไอ้เด็กตรงหน้ากลับไม่ยอมปล่อยแถมยังจับให้แน่นกว่าเดิมด้วยสิ

"คนเยอะแบบนี้..ปล่อยไปเดี๋ยวแมวเหมียวก็หายไปน่ะสิครับ.."

"โอ้ยย ฉันไม่ใช่แมวน้อยเว้ย"

"ฮ่าๆ พี่อยากกินอะไรล่ะครับ?" เมื่อถามถึงของกินเจ้าของใบหน้าหวานก็ถึงกับนิ่งเงียบ จนหยางหยางอดอมยิ้มออกมาไม่ได้

ถามเรื่องของกินแล้วเงียบไปแบบนี้ต้องแพ้เรื่องของกินแน่ๆ

"ถ้าคิดไม่ออก ผมพาไปกินอะไรอร่อยๆแล้วกัน" พูดจบก็ออกแรงพาแมวตัวโตเดิน ซึ่งอีกฝ่ายก็เดินตามเงียบๆแบบไม่พูดอะไร

.

.

.

.

.

.

...ไอ้แกะเวร....

...เอาของกินมาล่อเขาหรอ....

...อย่าคิด....ว่าจะไม่ได้ผล....

เจ้าของใบหน้าหวานกำลังตักของกินเข้าปากอย่างเอาเป็นเอาตาย โดยมีเจ้าของใบหน้าหล่อนั่งมองยิ้มอยู่ฝั่งตรงข้าม

"พี่อี้เฟิงกินแบบ พ่อครัวเห็นต้องดีใจมากแน่ๆเลยครับ"

"ก็มันอร่อยนี่ นายไม่กินไง กินนี่ๆ อร่อยย"

"ฮ่ะๆๆๆ ผมรู้ล่ะครับว่าอร่อย"

"มากินบ่อยล่ะสิ"

"เปล่าครับ แค่เมื่อก่อนผมเป็นหนูทดลองให้ไอ้หมอนั่นลองทำอาหารให้กิน..."

"พูดถึงใคร พูดดีๆหน่อยนะเพื่อนรัก...ฉันยังไม่อยากคิดเมนูแกะอบน้ำผึ้งเสิร์ฟเป็นของกินจานพิเศษให้ลูกค้าร้านฉัน..." เสียงทุ้มดังแทรกมาจากอีกทางหนึ่ง ทำให้คนที่นั่งทานข้าวอยู่สองคนอดไม่ได้ที่จะหันไปมอง

"ไม่ได้เจอกันนานเลยเฉินเสียง เป็นไงมั่ง" คุณชายหนุ่มถาม ชายหนุ่มในชุดพ่อครัวสุดเนี๊ยบ

"สบายดี แต่ยังหาเมียไม่ได้ เลยยังไม่ได้แต่ง"

"ปากยังคมกริบเหมือนมีดทำอาหารเหมือนเดิม แสดงว่าไม่ผิดคน ฮ่าๆ พี่อี้เฟิงครับ นี่เฉินเสียง เพื่อนสนิทผมตอนผมอยู่นู้น ส่วนนี่พี่อี้เฟิงน่ะเฉินเสียง คนที่เพิ่งแต่งเข้าบ้านฉัน"

"สวัสดีครับ คุณอี้เฟิง" เฉินเสียงเอ่ยทักอย่างสุภาพ "ขอบคุณสำหรับการชมเรื่องอาหารนะครับ แต่เสียใจด้วย เรื่องที่คุณโดนไอ้แกะนี่หลอก.."

"ใครหลอก ไม่มีเหอะ"

"อ่ะ...อื้อ ยินดีที่ได้รู้จัก" อี้เฟิงบอก พลางนึกไปถึงบอดี้การ์ดอีกสองคนที่บ้าน ทำไมรอบตัวหยางหยางมีแต่คนหน้าตาดีวะ!!!!

จากนั้น อี้เฟิงก็ได้ยินเสียงทะเลาะกันแบบพอหอมปากหอมคอจากเพื่อนรักทั้งสอง ก่อนที่หยางหยางจะเช็คบิลและพาอาจารย์หนุ่มออกไปเดินข้างนอกต่อ

.

.

.

.

.

"พี่ชอบวงไหน..." เสียงทุ้มเอ่ยถาม หลังจากที่พาอี้เฟิงมานั่งในร้านเครื่องเพชร และเรียกพนักงานหยิบแหวนจำนวนมากมาให้ดู

"ถามทำไม..?"

"จะซื้อให้คู่แต่งงานของตัวเอง ผิดตรงไหนล่ะครับ"

"โว้ยยยย หาดากสวกวกสกาก่ก่ก่ก่กาา"

------------------------2bc------------------

[YangFeng Fan-fiction]Sassy boy [INTRO]

Sassy boy [INTRO]

Pairing : YangFeng 

Note : อ่านไปเถอะ อย่าคิดมาก.....

เนื้อหาเกี่ยวกับ ชาย X ชาย　นะคะ ถ้าไม่ชอบแนะนำให้กดออกไปเลยค่ะ 

-----------------

ปึก! ผัวะ! ปึกๆๆๆ

เสียงต่อสู้กันของกลุ่มคนในตรอกมือ ทำเอาเจ้าของใบหน้าหล่อที่กำลังจะเดินขึ้นรถอดไม่ได้ที่จะมองอย่างแปลกใจ

..ใครกันที่กล้ามามีเรื่องในพื้นที่ของคุณเฝิง...

เจ้าของใบหน้าหล่อนึกอย่างฉงน...พลางคิดถึงมาเฟียวัยกลางคนที่เป็นคนคุมพื้นที่ในเขตเซี่ยงไฮ้และปักกิ่ง...แท้จริงแล้วตัวเขาไม่ใช่คนในวงการมาเฟียอะไร เพียงแต่ว่าในการทำธุรกิจหลายๆครั้ง จำเป็นต้องยุ่งกับสีดำมืดของอำนาจเบื้องหลังรัฐบาล

หยางหยาง นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงผู้สามารถมองการตลาดได้อย่างเฉียบแหลม และด้วยวัยเพียงยี่สิบสี่ปี ทำให้เจ้าตัวเป็นที่สนใจของหมู่หนุ่มสาววัยรุ่นเป็นอย่างมาก ทั้งกรี๊ดกร๊าดว่าหยางหยางเป็นไอดอล และ กรี๊ดกร๊าดอยากได้หยางหยางเป็นแฟน..

..นั่นแหละ..ชีวิตคนหล่อก็ลำบากในแบบคนหล่อ...

แต่มันไม่ได้เกี่ยวกับเหตุการณ์ตรงหน้าซักหน่อยนิ...

นักธุรกิจหนุ่มอดไม่ได้ที่จะมองเข้าไปในวงที่เขากำลังต่อยตีกันด้วยความสนอกสนใจ

“โอ้ย ยืนดูหาพ่อหรอวะ ไม่คิดจะมาช่วยกันหน่อยหรอไงงงงง โว้ยยยยยยย” ถ้าฟังไม่ผิด หยางหยางคิดว่าตัวเองได้ยินเสียงหวานๆโวยวายออกมาจากในการตะลุมบอนของคนพวกนั้น

แต่กระนั้นเจ้าของใบหน้าหล่อก็ยังคิดว่าตัวเองหูฝาด..เพราะเพียงแค่มองซ้ายมองขวาเพียงเท่านั้นก่อนที่จะกลับมาดูการต่อยกันต่อ

“จะมาช่วยไอ้หนูนี่หร๊ออ” เสียงของชายหนุ่มอีกคนโวยวายขึ้นมา ก่อนที่จะก้าวย่างมาหาหยางหยาง แต่นักธุรกิจหนุ่มดูจะไม่ทุกร้อนอะไรเท่าไหร่นัก เพียงแค่ยิ้มรับการเดินมาของอีกฝ่ายเท่านั้น

“ยิ้มหาพ่อ.......เฮือก.....” ยังไม่ทันที่เจ้าของใบหน้าโฉดคนนั้นจะพูดจบประโยคก็ต้องสะดุ้งเฮือกออกมา เพราะคนที่ตนคิดว่าหน้าอ่อนตรงหน้าหยิบปืนที่พกอยู่ในสูทออกมาจ่อตรงหน้าพร้อมกับขยับยิ้ม

“หวังว่า...ผมคงไม่ต้องใช้งานมัน....” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบๆ “ไปซะ...พวกแกไปทั้งหมดนั่นแหละ ก่อนที่พวกของฉันจะตามมา!!” หยางหยางตะโกนขู่ แต่เอาจริง เพียงแค่เขากดสวิตซ์ที่อยู่หลังนาฬิกา บอดี้การ์ดอีกห้าคนของเขาก็คงมาถึงที่หมายในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที

“ฝากไว้ก่อนเถอะ....” พวกนั้นพูดพลางสลายตัวไปอย่างรวดเร็ว.. ทำให้หยางหยางถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนที่สายตาจะไปหยุดอยู่ที่ร่างเพรียวในชุดฮู๊ดสีดำที่นอนกองอยู่กับพื้น

“โถ่ว...เว้ย” เสียงหวานสบถ พลางถุยน้ำลายที่เป็นเลือดทิ้งออกมา

“เป็นอะไรหรือเปล่า” เจ้าของใบหน้าหล่อถามด้วยความเป็นห่วง แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือ หมัดหนักๆหนึ่งที พร้อมกับปืนในมือที่ถูกชิงไป

กว่าหยางหยางจะตั้งสติได้ก็พบว่าอีกฝ่ายวิ่งหนีไปไหนแล้วก็ไม่รู้

..ทำคุณบูชาโทษแท้ๆ...

เจ้าของใบหน้าหล่อลูบบริเวณมุมปากของตัวเองเบาๆ ก่อนที่จะหันไปถุยเลือดที่กบปากเมื่อครู่ออกบ้าง แต่ยังไม่ทันที่จะตัดสินใจเดินออกจากตรอกนี่ นัยน์ตาคมก็หันไปเจอสร้อยเส้นหนึ่งเข้าซะก่อน

..สร้อยนี่..? ของใคร..?..

มือเรียวหยิบมันขึ้นมาพิจารณาดูว่า มีอะไรที่พอตามหาเจ้าของได้มั้ย ก่อนที่จะต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจ เพราะมันมีตราสัญลักษณ์ของกลุ่มของคุณเฝิงห้อยอยู่ พร้อมกับแหวนเล็กๆอีกหนึ่งวง ซึ่งดูท่าทางแล้วจะมีราคาค่างวดมาก

...อย่าบอกนะว่าไอ้เด็กฮู๊ดดำนั่นมาจากแก๊งค์ของคุณเฝิง...

...แต่ก็เอาเถอะ..อย่างน้อยเขาคงตามหาหัวขโมยที่ขโมยปืนของเขาไปได้..

..แล้วก็ขอจัดการ ที่กล้ามาต่อยหน้าหล่อๆของเขาซักทีเหอะ!!!.

---------------------------------

กะกะกะก็.....อินโทรไง /หลบตา

คิดชื่อฟิคไม่ออกอ่ะ คิดแท็กไม่ออกด้วย ใครก็ได้ช่วยคิดทีสิ ถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถ  

[YangFeng Fan-fiction]The Fake [E.P.2]

The Fake [E.P.2]

Pairing : YangFeng 

Note : แค่อยากลองแต่งให้หยางดูไม่มีอะไรดูบ้าง..

Intro :: E.P.1

เนื้อหาเกี่ยวกับ ชาย X ชาย　นะคะ ถ้าไม่ชอบแนะนำให้กดออกไปเลยค่ะ 

“พอและ...ส่งตรงนี้แหละ” เสียงหวานของเทพบุตรแห่งชาติบอกสารถีจำเป็นที่หลังจากทำข้าวเช้าให้กินเสร็จแล้ว เจ้าตัวยังต้องขับรถมาส่งตนด้วยความ (ไม่) เต็มใจเท่าไหร่ แต่ก็เอาเถอะ เขาก็ไม่ได้แคร์อยู่แล้ว ว่าลูกจ้างคนนี้จะเป็นอย่างไร เพราะเขาจ่ายมาด้วยค่าตัวสูงลิบลิ่วในระดับที่คนบางคนทำงานทั้งปีก็ยังไม่ได้เลยนินะ...

“นายจะไปไหนก่อนก็ได้นะ..ฉันคงทำงานถึงเย็นๆเลยล่ะ..” เมื่อเห็นว่าเจ้าของใบหน้าหล่อทำท่าทางเหมือนจะเอ่ยขอตัวไปไหนซักที่ เขาก็ชิงพูดตัดหน้าซะก่อน งานวันนี้ค่อนข้างหน้าเบื่อ อีกทั้งมีแต่คนมากมายล้อมหน้าล้อมหลังเขาอยู่แล้ว แต่กระนั้นก็แอบคิดในใจไม่ได้ ว่าถ้าให้หมอนี่มาอยู่ด้วย บางทีอาจจะได้รับความสงบสุขในชีวิตบ้างก็ได้

“โอเค..” เสียงทุ้มต่ำที่ฟังแล้วชวนให้ใจเต้นแรงตอบรับ พลางขยับยิ้มออกมาให้ผู้เป็นนายจ้างของตนบางๆ เขาไม่เคยคิดว่าตนเองหล่อใช่มั้ย ยิ่งเขายิ้มมาแบบนี้ ผมนี่รู้สึกอยากจะเอาปืนยิงให้ตาย เกิดมาหล่อสิ้นเปลืองชิบหาย คนอะไรวะเนี่ย!

“แต่ก็อย่าลืมแล้วกัน ถ้าฉันโทรตามต้องมาทันที..”

“โอเคครับคุณแฟน” คำตอบรับของหยางหยางทำเอาผมหัวเราะเหอะออกมาไม่ได้ ก็แค่แฟนกำมะลอล่ะน่า แต่ก่อนที่ผมจะได้ก้าวลงจากรถนั้น มือเรียวที่สวยจนน่าอิจฉาของเขาก็เลื่อนมาจับท้ายทอยของดาราหนุ่มไว้ ก่อนที่ริมฝีปากนุ่มๆจะถูกประกบลงมา

“อือ...” เสียงหวานครางเบาๆในลำคอ พร้อมกับมือของตัวเองที่เลื่อนไปกอดรอบคออีกฝ่ายไว้

...เอาเถอะ...เห็นว่าเมื่อเช้าไม่ได้ทำอะไร... เขาจะอยู่เล่นด้วยซักหน่อยแล้วกัน...

.

.

.

.

.

.

“อ้าว อี้เฟิง มาแล้วหรอ...ว่าแต่..ไปทำอะไรมา ทำไมหัวยุ่งขนาดนั้นเล่า!! ไหนบอกจะเซตผมมาเองไง” เสียงของสไตลิสต์เอ่ยทัก พร้อมกับเสียงบ่นที่บ่นยาวยืดตามมา ทำให้คนถูกบ่นอดไม่ได้ที่จะยิ้มแห้งๆออกมา

..ให้ตายสิ...ใครให้ไอ้หมอนั่นมันจูบเก่งขนาดนั้น จนเขาเคลิ้มไป กว่าจะรู้ตัวอีกที เสื้อที่ใส่มาวันนี้ก็ถูกถกออกจนเห็นไปถึงไหนต่อไหน อีกทั้งเขายังไปนั่งขึ้นคร่อมหน้าตักอีกฝ่ายทั้งๆที่อยู่กันในรถอีกด้วย

..ปีศาจจริงๆ...

แต่ถึงอย่างนั้น อี้เฟิงก็อดไม่ได้ที่จะเลื่อนมือไปจับริมฝีปากตัวเองเบาๆ

..นานแล้วที่ไม่ได้จูบใครแล้วรู้สึกดีขนาดนี้....

.

.

.

.

.

ตามเวลานัดที่ถูกส่งไปแบบไม่ขาดไม่เกิน รถคันสวยก็มาหยุดอยู่หน้ากองถ่ายละคร แต่กระนั้น เจ้าของใบหน้าหล่อก็ยังไม่เห็นผู้ที่เป็นแฟนกำมะลอของตนมายืนรอตามที่บอก

มือเรียวสวยคว้ามือถือที่อีกฝ่ายลงทุนซื้อใหม่มาให้ กดโทรออกหา แต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับใดๆจนหยางหยางรู้สึกฉงนขึ้นมา

...ทั้งๆที่เป็นฝ่ายเรียกให้เขามารับแท้ๆเนี่ยนะ...

เจ้าของใบหน้าหล่อคิดอย่างหงุดหงิด เพราะปกติแล้วเขาไม่เคยถูกใครเบี้ยวนัดมาก่อน อีกทั้งยังไม่เคยต้องโทรตามขนาดนี้..แต่เอาเถอะ ท่องไว้ เพื่อเงิน อีกฝ่ายเป็นถึงนายจ้างกระเป๋าหนัก แถมดูท่าทางจะเผ็ดร้อนถึงใจขนาดนั้น

พลันในหัวของหยางหยางก็คิดถึงเรื่องเมื่อเช้าในรถก็อดไม่ได้ที่จะเลียริมฝีปากตัวเองออกมาอีกครั้ง

...หวาน....

...แต่ก็เอาเถอะ...อยากจะได้ของดี...ก็ต้องอดใจไว้ก่อนล่ะกัน...

.

.

.

.

“อ้าววววววววว!!! ป่านนี้แล้วหรอเนี่ยยยย” เสียงหวานร้องโวยวายทันทีที่เห็นเวลา เพราะเจ้าตัวโดนสั่งให้เข้าฉากแก้เรื่อยๆ จากความไม่พร้อมหลายๆอย่าง อีกทั้งมือถือเครื่องสวยของเจ้าตัวยังถูกวางไว้ตรงโซนโต๊ะของบรรดาผู้จัดการสาวอีกด้วย

“จะรีบไปไหนกันล่ะ วันนี้” เสียงของผู้กำกับคุณเหว่ยเอ่ยถาม เนื่องจากเห็นว่าพ่อเทพบุตรแห่งชาติมีท่าทางรีบๆ

“พอดีนัดคนรถให้มารับน่ะครับ” อี้เฟิงตอบ

“หืมมมม รอบนี้คนรถคนไหนอีกล่ะ?” ผู้กำกับเอ่ยแซว

“ก็.....” ยังไม่ทันที่อี้เฟิงจะตอบจบประโยคดี เสียงกรีดกร๊าดของบรรดาสตาฟสาวๆก็ดังขึ้นมา พร้อมกับเจ้าของใบหน้าหล่อที่อุตส่าห์ไปหาแว่นดำจากไหนไม่รู้มาใส่

..ไอ้บ้าเอ้ยยยยยยย..

“โอ๊ะ..นั่นหรอ..คนรถคนใหม่ของนาย...อืม..ไปหาจ้างมาจากไหนล่ะ ฉันจะไปจ้างให้ลูกสาวบ้าง..” คุณเหว่ยเอ่ยอย่างติดตลก “นึกว่าจะมีแต่คนวัยกลางคนรับจ้างขับรถ เดี๋ยวนี้มีหนุ่มหล่อหน้าตาดีขนาดนี้มาขับ สาวๆคนเรียกใช้บริการกันให้วุ่น”

“ฮ่ะๆ นั่นสินะครับ” อี้เฟิงหัวเราะตอบรับ แม้ในใจจะสาปแช่งหยางหยางไปแล้วก็ตาม

“อ้าว คุณ อยู่นี่เอง” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยอย่างโล่งใจ “ผมก็นึกว่าหายไปไหน”

“เสียงยังหล่อเลยวุ้ย” คุณเหว่ยยังพูดอย่างติดตลก

“พอดีมีถ่ายแก้นิดหน่อย แล้วนายล่ะ เข้ามาทำไมล่ะเฟ้ยยยย”

“ก็ผมโทรมาแล้วคุณไม่รับ แล้วก็เลยเวลาที่บอกไว้แล้วตั้งสองชั่วโมง ผมก็กลัวเจ้านายของตัวเองไปตกบรรไดคอหักที่ไหนเหมือนกันนะคร้าบบบ” หยางหยางเอ่ยอย่างกวนประสาท

“โว้ยยยยยยยยยยยยยยย”

“ดูสนิทกันดีนะ” คุณเหว่ยบอก พลางตบบ่าอี้เฟิงเบาๆ “กลับไปเถอะ นายเหนื่อยมากและ ขอบคุณมาก เจอกันพรุ่งนี้”

“ครับ..”

.

.

.

.

“ฉันบอกแล้วไม่ใช่หรออ ให้รออยู่ข้างนอกน่ะ” อี้เฟิงพูดทันทีหลังจากที่ก้าวขึ้นรถเรียบร้อยแล้ว

“ก็ผมบอกคุณไปแล้วนี่ ว่าผมกลัวว่าคุณไปตกบันไดที่ไหน” หยางหยางตอบพร้อมกับถอนหายใจเบาๆ “ก็เลยเวลานัดไปตั้งสองชั่วโมง จะให้ผมนั่งรอเฉยๆหรอไงเล่า”

“แล้วทำไมไม่โทรมา..”

“คุณเช็คหรือเปล่า ว่ากี่มิสคอล..” พูดจบ หยางหยางก็ไม่สนใจจะตอบอะไรอีก เพียงแค่สตาร์ทรถแล้วขับแบบเงียบๆ

คำพูดของเจ้าของใบหน้าหล่อ ทำให้คนที่ถูกถามนิ่งไปซักพัก ก่อนที่จะหยิบมือถือของตนเองขึ้นมาดู ก็พบว่ามีมิสคอลมากกว่าร้อยมิสคอล

..นี่กดทุกๆนาทีเลยหรือไงวะ..

“ขอโทษ.....” เสียงหวานเอ่ยทำลายความเงียบ เมื่อรู้ตัวว่าตัวเองผิด เขาจะโทษอีกฝ่ายก็ไม่ได้ล่ะ เมื่อกี้เขาดันโวยวายไปเพราะอารมณ์อย่างเต็มที่นี่น่า

“....” แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้รับสัญญาณตอบรับอะไรมาจากอีกฝ่าย เพราะนอกจากทำท่าทางไม่สนใจแล้วยังไม่ตอบกลับอะไรมาอีกต่างหาก

“จะทำยังไงให้หายโกรธล่ะ...” อี้เฟิงเอ่ยอย่างยอมแพ้ ทำไมเขาต้องมาง้อไอ้คุณแฟนกำมะลอของตัวเองแบบนี้ด้วยล่ะเว้ยยยยย

“แลกเป็นจูบหวานๆที่คุณจูบผมซักทีสองทีจะโอเคมาก..” นั่นไง..คำตอบที่ทำเอาคนฟังรู้สึกได้ถึงคราบแกะที่ถูกถอดออกแล้วกลายเป็นหมาป่าขึ้นมา

“...นายนี่มัน...”

“ไม่ให้ก็เงียบกันแบบนี้ต่อไปล่ะกันครับ..”

“เอออออออออออ!! ถึงห้องค่อยว่ากัน” อี้เฟิงตอบโดยไม่รู้เลยว่ากำลังขุดหลุมฝังตัวเองอยู่ชัดๆ

.

.

.

.

ปัง!!

ยังไม่ทันที่ประตูห้องคอนโดจะปิดดี..เจ้าของห้องก็ถูกดันเข้ากับผนัง พร้อมกับใบหน้าหล่อที่โน้มเข้ามาใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ แต่กระนั้นก็ยังไม่ยอมแตะริมฝีปากเข้าหา

..นั่นไง...หาเรื่องให้ตัวเองอีกอี้เฟิง...

อีกฝ่ายไม่ยอมจูบ..เขาก็ไม่คิดจะทำตามสิ่งที่เขาบอกในรถ ดังนั้นแฟนกำมะลอของเขาจึงเปลี่ยนไปจูบพรมทั่วใบหน้าแทน พร้อมกับมือเรียวที่ไล้ไปตามแนวเนื้อผ้าก่อนที่จะปลดมันออกช้าๆ

เสียงจูบตามผิวหนังดังขึ้นจนรู้สึกเขินอาย แต่กระนั้นอี้เฟิงก็ยังไม่ยอมทำตามคำพูดของตนเอง จนกระทั่งมือเรียวไปหยุดอยู่บริเวณขอบกางเกงนั่นแหละ..

“โอเค..ยอมแล้ว..” เสียงหวานเอ่ยด้วยเสียงแหบพร่า...

เริ่มรู้สึกว่าการจ้างงานครั้งนี้ ตนมีแต่เสียกับเสีย...

..แต่ก็เอาเถอะ...

ก่อนที่ริมฝีปากบางๆจะกดทับลงบนริมฝีปากของอีกคนที่ยื่นมารอแล้ว...แขนสองข้างของอี้เฟิงโอบรอบคอหยางหยางเพื่อที่จะให้รสสัมผัสนั้นแนบแน่นยิ่งขึ้น

...อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดต่อจากนี้แล้วกัน....

----------------------------2BC------------------------------------

[YangFeng Fan-fiction]Sassy twins and me [E.P. 2]

Sassy twins and me [E.P. 2]

Pairing : YangFeng 

Note : หยางหยางมีแฝดค่ะ

หยางหยาง (คนพี่) หยางหยาง (คนน้อง ที่จะถูกเรียกว่าเสี่ยวหยาง) และ อี้เฟิง หนุ่มน้อยเนิร์ดๆคนหนึ่งค่ะ...

INTRO :: E.P.1

เนื้อหาเกี่ยวกับ ชาย X ชาย　นะคะ ถ้าไม่ชอบแนะนำให้กดออกไปเลยค่ะ 

--------------------------------------------------------------------------------

แสงแดดยามเช้าที่สาดส่องเข้ามา ทำให้คนที่กำลังนอนหลับอยู่อดไม่ได้ที่จะยกผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้าของตัวเองแล้วหลับต่อ ก่อนที่จะได้ยินเสียงถอนหายใจเบาๆดังมาจากมุมห้อง



"ก็บอกให้นอนเร็วๆจะได้ตื่นเช้า นี่ก็ยังจะมานอนดึกอีก.." เสียงทุ้มต่ำที่ได้ยินในครั้งแรกก็รู้ว่าเป็นเสียงของใครทำเอาอี้เฟิงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเข้าหากันน้อยๆ แต่กระนั้นก็ยังไม่ยอมลุกจากเตียงอุ่นๆของตน



"ตื่นได้แล้ว เฟิงเฟิง.." เสียงนั้นบอกอย่างใจเย็น พร้อมกับมือซนที่เลื่อนมากอดกองผ้าห่มนั้นไว้ 



"คิกคิก" เสียงหวานหัวเราะออกมา เมื่อรู้สึกได้ถึงแรงซุกไซร้ผ่านผ้าห่มนั้น ก่อนที่แมวน้อยหัวยุ่งจะยอมโผล่หน้าออกมามองหน้าคนที่กอดตัวเองไว้ 



หยางหยางมองคนในอ้อมกอดที่ตอนนี้ที่ผมสีน้ำตาลยุ่งไม่เป็นทรง บวกกับใบหน้าหวานที่ยังติดสีหน้างัวเงียอยู่ 



จุ๊บ...



เจ้าของใบหน้าหล่อโน้มตัวเข้าไปสัมผัสริมฝีปากบางๆของคนรักของตน ซึ่งทำเอาคนที่เพิ่งตื่นอดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้างกับสัมผัสที่ยังไม่ทันตั้งตัวนั้น



แต่กระนั้นอี้เฟิงก็สามารถตอบรับสัมผัสนั้นได้เป็นอย่างดี ก่อนที่แขนสองข้างของคนหน้าหวานจะเลื่อนไปกอดรอบคอประธานนักเรียนสุดหล่อเพื่อให้ย้ำสัมผัสนั้นอยู่อย่างนั้น



โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังจับจ้องทั้งคู่จากหน้าประตูอย่างเจ็บปวด...



.


.


.


.


.


.


กว่าจะได้ฤกษ์ไปอาบน้ำแต่งตัวจริงๆก็เลยเวลาทานข้าวเช้ากว่าปกติไปซักระยะหนึ่งแล้ว ดังนั้นอี้เฟิงจึงรีบอาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็วเพราะกลัวว่าสองแฝดจะรอ แต่ทันทีที่ลงมาถึงห้องอาหาร กลับพบเพียงเสี่ยวหยางที่กำลังนั่งใส่หูฟังเล่นโทรศัพท์อยู่เท่านั้น 



"หยางหยางล่ะ.." เสียงหวานถามพลางทรุดตัวลงนั่งยันที่ประจำของตัวเอง เพื่อที่จะลงมือทานอาหาร



"พี่ไม่ได้บอกหรอว่ามีประชุมคณะกรรมการตอนเช้า" เสียงนั้นตอบนิ่งๆ พลางขยับนิ้วอย่างรวดเร็วเพื่อเคลียร์เกมส์ในมือถือให้ผ่าน



"แล้วนายไม่มีซ้อมตอนเช้าหรือไง" 



"ไม่ล่ะ..ช่วงนี้ฉันดรอปกิจกรรมชมรมไว้ มีเรื่องต้องทำอีกเยอะ.."



"เรื่องอะไรล่ะ.."



"เรื่องของฉัน.." เสียงนั้นตอบเพียงเรียบๆก่อนที่จะจดจ่อลงกับเกมส์ต่อ และคำตอบนั้นเองที่ทำให้คนฟังถึงกับนิ่งค้างไป เพราะเสี่ยวหยางไม่เคยตอบคำถามตนในลักษณะนี้มาก่อน



"เอาเถอะ จะทำอะไรก็ทำ..ฉันว่าไม่ได้หรอกนิ" คำพูดตัดพ้อของอี้เฟิงดังขึ้นทำให้คนที่ฟังอยู่ต้องหันมามองใบหน้าหวานๆที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่ ซึ่งอี้เฟิงก็หันมองอีกฝ่ายด้วยเหมือนกัน



นัยน์ตาคมของเสี่ยวหยางไหววูบ ก่อนที่จะยอมแพ้เป็นฝ่ายหลบตาไปก่อน "ขอโทษ..."



"ไม่เป็นไรหรอก...อย่าคิดมากแล้วกัน" พูดจบมือขาวก็เลื่อนไปลูบหัวอีกฝ่ายราวกับเป็นเด็กๆ แต่เพียงสัมผัสได้เพียงปลายผมเท่านั้น หยางหยางคนน้องก็ปัดมือออกซะก่อน 



"ไปกันได้แล้ว เดี๋ยวก็สายหรอก" เสี่ยวหยางบอกพลางคว้ากระเป๋าของตัวเองและอี้เฟิงขึ้นมาถือก่อนจะเดินไปหน้าประตู



...นายเป็นอะไรของนายกันแน่น่ะเสี่ยวหยาง...



.


.


.


.


.


อี้เฟิงพยายามที่จะไม่คิดมาก ถึงเรื่องน้องชายของคนรักที่มักจะแกล้งเขาอยู่เสมอ แต่ในครั้งนี้กลับไม่แกล้งแถมยังมีท่าทางแปลกๆไปอีกด้วย แต่กระนั้นในตอนเช้า ระหว่างทางมาโรงเรียน เจ้าตัวก็ยังทำตัวแบบเดิม คือ จับให้เขานั่งซ้อนท้ายจักรยานแล้วตัวเองเป็นคนปั่นมาส่ง แต่ก็ไม่ได้แกล้งทำท่าเหมือนจะล้มอย่างทุกที เพียงแค่ปั่นมาเฉยๆเท่านั้น



"เฮ้อ..." เจ้าของใบหน้าหวานถอนหายใจ พลางขีดๆเขียนๆไปเรื่อยเปื่อยในสมุดของตัวเอง



...ไม่มีอารมณ์อ่านหนังสือเลย...



เจ้าของใบหน้าหวานคิดดังนั้นก่อนที่จะเลื้อยลงไปกับโต๊ะเรียนของตน 



เฮือก! 



เจ้าของใบหน้าหวานสะดุ้งเบาๆ เมื่อสัมผัสได้ถึงความเย็นที่เกิดขึ้นบริเวณข้างแก้ม ก็พบว่าอีกฝ่ายคือคนที่กำลังคิดถึงอยู่เมื่อครู่นั่นเอง



ใบหน้าหล่อนั้นกลับมามีรอยยิ้มอีกครั้ง พร้อมกับเครื่องดื่มเย็นๆในกระป๋องที่ถูกยื่นให้



"เอาไปสิ ช่วงนี้จะต้องอ่านหนังสือไม่ใช่หรอ" 



"อ่ะ...เออ...ขอบคุณนะ..." อี้เฟิงรับมาก่อนกล่าวขอบคุณอย่างแผ่วเบา



เสี่ยวหยางทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ที่ถูกวางอยู่หน้าโต๊ะของอี้เฟิงก่อนที่จะขยับยิ้มให้อีกฝ่าย 



"แค่ขอบคุณหรอ" เสียงนั้นยังคงเอ่ยเหมือนเด็กๆขอค่าขนมถุงครั้ง



"เท่าไหร่ล่ะ..." 



"ไม่เอาเงินอ่ะ ฉันรวย" 



"แล้ว..." 


"นอกจากจะรวยแล้วยังเรียนเก่ง ฉลาด หล่อ หน้าตาดี เป็นหนุ่มป๊อปของโรงเรียนอีก.."


"...."


"ทั้งๆที่ฉันมีคุณสมบัติโปรไฟล์ดีขนาดนี้..ทำไมฉันต้อง.......นายด้วยนะ..." เสียงที่เว้นว่างไปของอีกฝ่าย ก็ทำเอาอี้เฟิงถึงกับเงียบไปเหมือนกัน



เขารู้ดี...ว่าอีกฝ่ายต้องการจะพูดอะไร..ในเมื่อว่าการแสดงออกของอีกฝ่ายมันชัดเจน



"แต่ก็เอาเถอะ ทำอะไรไม่ได้แล้วนี่เนอะ" พูดจบมือเรียวสวยเหมือนผู้เป็นพี่ก็ขยี้ลงบนผมสีน้ำตาลนั้นเบาๆ "พี่มานู่นแล้ว" 



"แกล้งอะไรเฟิงเฟิงอีกล่ะ" หยางหยางเอ่ยถาม เมื่อเห็นว่าคนรักของตนมีท่าทางหน้าตาเคร่งเครียด 



"โถ่...ใครจะไปแกล้งกัน แค่มาถามเนื้อหาเรียนที่ไม่เข้าใจแค่นั้นแหละ" 



"ถามฉันก็ได้ปะ"



"กลัวจะไปรบกวนเวลาของคุณประธานนักเรียนจนตัวสั่นนนน" พูดจบเจ้าตัวก็ทำท่าสั่นจริงๆ จนผู้เป็นพี่ชายฝาแฝดอดไม่ได้ที่จะล็อคคออีกฝ่ายมาขยี้หัวด้วยความหมั่นไส้ 


และนั่นเองที่ทำให้สาวๆบริเวณนั้นกรี๊ดกันเป็นบ้าเป็นหลัง



..เฮ้อ... 



อี้เฟิงถอนหายใจยาวๆออกมาหนึ่งครั้ง ก่อนที่จะก้มลงกระป๋องในมือ 



และก็พบว่าใต้กระป๋องถูกกระดาษแผ่นเล็กๆเขียนไว้แล้วแปะว่า "ขอโทษนะเรื่องเมื่อเช้า พอดีหงุดหงิดนิดหน่อย ดีกันนะ" 



เพียงแค่นั้นเจ้าของใบหน้าหวานก็อดไม่ได้ที่จะคลี่ยิ้มออกมาบางๆ 



..คิดมากไปเองหรอกหรอ...


ก่อนที่ในคราวนี้ เจ้าตัวจะได้สะดุ้งอย่างตกใจจริงๆ เมื่อบรรดาฝาแฝดทั้งคู่เปลี่ยนเป้าหมาย มารุมยีหัวเขากันซะงั้น ก่อนที่เสียงหัวเราะจากสองแฝดจะดังขึ้นตามมาเมื่อเห็นว่าหน้าเขาไม่รับบุญ อีกทั้งสภาพหัวยังยุ่งสุดๆ 



.


.


.


.


.


.


"เสี่ยวหยางยังไม่กลับมาอีกหรอ..." หยางหยางเอ่ยถามคนรักที่นั่งมัดจุกแล้วอ่านหนังสืออยู่ในห้องรับแขก โต๊ะ หมอน และผ้าห่มถูกนำมากองหน้าโซฟา ทำให้เป็นสวรรค์น้อยๆของเจ้าของใบหน้าหวานในช่วงอ่านหนังสือสอบไปซะแล้ว



"ยังไม่เห็นเลยนะ.." เสียงหวานตอบ พลางมองอีกฝ่ายอย่างนึกกังวลเช่นกัน



ช่วงนี้เสี่ยวหยางกลับบ้านดึกมาเกือบสองอาทิตย์แล้ว และพอกลับมาในทุกครั้งก็จะอยู่ในช่วงเวลาสี่ทุ่มกว่าจะห้าทุ่ม ซึ่งพอมาถึงบ้านเจ้าตัวก็ไม่พูดอะไร เพียงแค่เดินขึ้นห้องแล้วปิดประตูนอนเพียงเท่านั้น 


และพอจะเอ่ยปากถามในตอนเช้า เจ้าตัวก็ดันหนีหายออกไปก่อนทุกคน แต่กระนั้นทุกครั้งที่เป็นเวรทำอาหาร เสี่ยวหยางก็ยังตื่นมาทำให้ไว้ทุกครั้ง อีกทั้งยังเผื่อแผ่ไปถึงมื้อกลางวันอีกด้วย  พอตอนระหว่างคาบเรียนถึงแม้ว่าเขาทั้งสามคนจะอยู่ห้องเดียวกัน จะพอเดินหากันได้ แต่ในทุกครั้งที่หันไปก็จะพบว่าอีกฝ่ายจะนอนหลับไปกับโต๊ะซะแล้ว



"ทำไมเสเพลได้ขนาดนี้นะ.." หยางหยางมองเวลาแล้วก็กอดอก นึกเป็นห่วงน้องชายในใจ ว่าไปเจอเรื่องไม่ดีอะไรเข้ามาหรือเปล่า "ช่วงนี้ฉันยุ่งๆตามเช็คเองไม่ได้ด้วยสิ.." 



"หือ?.. งั้นฉันช่วยเอามั้ย?" อี้เฟิงเสนอตัว เพราะเห็นว่าคนรักของตนมีสีหน้ากังวลอย่างชัดเจน และก็อดยอมรับไม่ได้ ว่าเขาก็เป็นห่วงเสี่ยวหยางเหมือนกัน


"จะดีหรอ...นายอ่านหนังสือนิ.." 


"เหลือแค่ทวนโจทย์เอง ไม่เป็นไรหรอกน่า.. อีกอย่างน้องนายก็เหมือนน้องฉัน..." คำพูดที่หยางหยางฟังแล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ เจ้าของใบหน้าหล่อขยับเข้ามาใกล้คนรักของตน


"แน่นอน ก็เราเป็นครอบครัวเดียวกันนี่นะ.." พูดจบ ก็ประทับริมฝีปากลงบนกลุ่มผมหอม ก่อนที่จะเลื่อนไปหยุดบริเวณริมฝีปากบาง


ปึง!! 


"กลับมาแล้ว!!" เสียงของเสี่ยวหยางเอ่ยอย่างห้วนๆ พร้อมกับเสียงกระทืบฝีเท้าเดินขึ้นไปด้านบน และนั่นเองที่ทำให้หยางหยางต้องผละหน้าออกมาจากคนรักของตน



"เอาแต่ใจจริงๆ.." เสียงทุ้มของคนรักเอ่ยออกมาเบาๆ แต่นั่นเองที่ทำให้อี้เฟิงถึงกลับนิ่งเงียบอย่างรู้สึกผิด


..แต่ยังไงเขาก็เลิกรักหยางหยางไม่ได้...



..ขอโทษนะเสี่ยวหยาง...



.


.


.


.


สามวันถัดมา อี้เฟิงเตรียมตัวเป็นอย่างดี เพราะแผนการสองวันแรกของตัวเองที่จะสืบรอยตามตัวว่าเสี่ยวหยางไปทำอะไรที่ไหนล้มไม่เป็นท่า เมื่อบรรดาเพื่อนๆพร้อมใจกันมาขอร้องให้เขามาติวให้..


หึหึหึหึหึหึหึหึ


เพราะฉะนั้นวันนี้เขาจะไม่พลาดแน่นอน อี้เฟิงตั้งใจไว้ว่างอย่างนั้น 


เจ้าของใบหน้าหวานสะกดรอยตามน้องชายฝาแฝดของคนรักมาจนถึงหัวมุมทางหนึ่ง และเพียงแค่ชั่วพริบตาที่เสี่ยวหยางเลี้ยวเข้ามุมไป ก็ทำให้คนที่สะกดรอยหาตัวไม่เจอซะแล้ว



อี้เฟิงมองซ้ายมองขวาอย่างฉงน



เขาอยู่กับเสี่ยวหยางมาตั้งนาน อีกฝ่ายไม่ใช่พ่อมดที่จะหายตัวไปง่ายๆหรอกน่า!!!



ก่อนที่เขาจะได้ยินเสียงหัวเราะคิกคัก พร้อมกับกลิ่นกาแฟหอมกรุ่นลอยมาไม่ไกลจากบริเวณที่เขายืนอยู่ ก็พบร้านกาแฟร้านหนึ่งตั้งอยู่ข้างหน้า 


บรรยากาศร้านกาแฟแบบห้องเช่าเล็กๆที่ถูกตกแต่งให้เข้าสมัยทำให้อี้เฟิงอดไม่ได้ที่จะสนใจ ก่อนที่จะสังเกตชื่อป้ายร้าน



’l'affection' คือชื่อของมัน




กริ๊ง...



เสียงกระดิ่งหน้าดังขึ้น ทำให้เจ้าของใบหน้าหวานหลุดออกจากภวังค์ ก่อนที่จะพบกับเพื่อนร่วมชั้นปีที่ออกมายืนข้างหน้า 



"ผมเห็นว่าคุณมายืนหน้าร้านได้ซักพักแล้ว...สนใจจะเข้ามานั่งเล่นในร้านของผมหน่อยมั้ยครับ.." เสียงนั้นถามอย่างเป็นกันเอง และยังคงความสุภาพไว้มาก "ถ้าจำไม่ผิด...คุณคือ หลี่อี้เฟิงสินะครับ.." 



"อะ...อือ..." เสียงหวานตอบรับ พลางมองคนตรงหน้าอย่างแปลกใจ ไม่นึกว่าอีกฝ่ายจะรู้จักเด็กเนิร์ดอย่างตนด้วย 



"ผมเคยได้ยินเรื่องของคุณอยู่ อ๊ะ..สงสัยจะแนะนำตัวช้าไป...ผมชื่อเฉินเสียง เป็นบาริสต้าคนหนึ่งของที่นี่ครับ.." 




-------------------------------------------------------------2BC------------------------------------------------------------------------------


กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด พี่เสียงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!!!!!


สกรีมได้ที่ #แฝดหยางเหมือนเดิมค่ะ