แรกพบ....
Pairing : เฮยฮัว
Fandom: Daomubiji (เต้าหู้ลิ้นจี่ (.....))
Note : ยังคิดชื่อเรื่องไม่ออกน่ะค่ะ แวแวแวแวแวแว แค่อยากแต่งสนองนี๊ดตัวเอง ด้วยความที่ว่าอยากจะแต่งคู่นี้มานานแล้ว แต่จะบอกว่าเนต้าไม่เป๊ะ มีแต่กาว... ；ｗ；อ่านเอาขำๆพอนะคะ
เนื้อหาเกี่ยวกับ ชาย X ชาย นะคะ ถ้าไม่ชอบแนะนำให้กดออกไปเลยค่ะ
“นี่..คุณชาย..” เสียงเรียกดังมาจากโซฟาบริเวณมุมห้อง
ทำให้เจ้าของห้องที่กำลังนั่งกดมือถืออยู่อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม
“อะไร...” เสียงหวานถาม แม้จะยังไม่ละสายตาขึ้นไปมองอีกฝ่าย แต่ก็รู้ว่าฝ่ายนั้นกำลังก้าวเท้าเข้ามาใกล้
“เราก็รู้จักกันมาตั้งนานแล้ว..
ไม่คิดจะย้อนความทรงจำด้วยกันหน่อยหรอครับ?”
“ฉันไม่มีเวลากับเรื่องไร้สาระแบบนั้นหรอก..” เสียงหวานตอบอย่างเย็นชา
แม้เกมส์ที่เล่นอยู่จะเล่นพลาดไปนิดหน่อยก็เถอะ
“คุณชายจำไม่ได้..หรือจงใจพยายามทำให้จำไม่ได้กันแน่ครับ?”
เสียงทุ้มเอ่ยถามพร้อมกับมือหนาที่เริ่มลูบไล้ไปตามเรือนร่างของผู้เป็นเจ้าบ้าน
คนตัวเล็กกว่าถูกจับให้เอนตัวลงซบเข้ากับแผ่นอกกว้าง
ก่อนที่มือเรียวจะพับหน้าจอมือถือของตัวเองลงแล้วถอนหายใจยาวๆออกมา
เมื่อพบว่าตนเองตกอยู่ในอ้อมแขนของนายบอดนี่อีกแล้ว
“อยากจะรำลึกเรื่องอะไรล่ะ”
ดูท่าทางคุณชายของนายแว่นดำจะว่าง่ายในวันนี้เพราะไม่มีการสวนไม้พลองหรือไล่ตะเพิดเขาออกไปด้านนอก
“ตั้งแต่เรื่องแรกเลยครับ.....”
“จำไม่ได้..” เสียงหวานตอบแบบห้วนๆพลางหลับตาลงอย่างช้าๆ
แม้จะได้ยินเสียงโวยวายว่าไม่ยุติธรรมจากนายบอดนั่นก็ไม่ได้สนใจมากนัก
เจอกับนายบอดครั้งแรกน่ะหรอ.....
จะว่าไปก็นานมากแล้วนะ....
.
.
.
.
.
เสียงลายลมพัดผ่าน
พร้อมกับใบไม้ปลิวไหวที่ทำให้เด็กน้อยผู้เป็นเจ้าของใบหน้าหวานอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมองต้นไม้ใหญ่ภายในบ้านของผู้เป็นอาจารย์
“แอบดูคนอื่นแบบนี้มันไม่ดีนะเด็กน้อย” เสียงทุ้มดังขึ้นมา
ทำให้เด็กน้อยที่ถูกกลายถึงนั้นต้องหันไปมองรอบๆตัวยกใหญ่ว่าใครเป็นคนพูด
แต่ก็ไม่พบสิ่งใดๆรอบตัว
“เอ๊ะ..มองไม่เห็นฉันแบบนี้ก็เรียกว่าแอบดูไม่ได้สินะ..”
เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้เด็กน้อยตกใจจนอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากถาม
“ใครน่ะ!! ออกมานะ!!”
แต่ทันทีที่เด็กตัวน้อยตะโกนออกไป ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกนอกจากความเงียบเท่านั้น
“บอกให้ออกมาสิ” เด็กน้อยยังคงไม่ละความพยายาม
ก่อนที่จะถูกปิดปากแน่นพร้อมกับอ้อมกอดอุ่นที่ขยับเข้ามาจากด้านหลัง
“ชู่ว.. อย่าเสียงดังไปสิน้องสาว เดี๋ยวคนอื่นก็รู้หมดหรอก”
เสียงทุ้มดังขึ้นอีกครั้งบริเวณข้างหู ก่อนที่เด็กน้อยผู้เป็นเจ้าของใบหน้าหวานจะกัดเข้าที่มือของอีกฝ่าย จนชายหนุ่มต้องปล่อยเด็กน้อยออก
“นาย...อ่ะ...เอ่อ..พี่ชายเป็นใคร”
เสียงหวานเอ่ยถามอย่างติดจะเอาเรื่องนิดๆ แต่ก็ยังต้องคงความสุภาพไว้
เพราะเกรงว่าอีกฝ่ายจะเป็นแขกของอาจารย์ของตน พลางใช้สายตาสังเกตบุรุษในแว่นดำตรงหน้าด้วยความสงสัย
“จุ๊ๆ อย่าเสียงดังไปสิ
พี่ชายแค่มาดูอะไรนิดหน่อยเอง..แต่เดี๋ยวก็จะไปแล้ว” นายแว่นดำตรงหน้าตอบ “อ๊ะ...ได้เวลาแล้วสิ...งั้นพี่ชายไปก่อนนะ
ไว้เจอกัน..”
“อ๊ะ...ดะ..เดี๋ยวสิ” เด็กน้อยพยายามจะเอ่ยเรียกไว้
แต่ร่างในชุดสีดำนั้นกลับหายไปแล้ว
...พิลึกคนซะจริง....
หลังจากนั้น เด็กชายเซี่ยอวี้เฉินก็พยายามไม่สนใจอีกฝ่ายมากนัก
เพราะคิดว่าคงจะได้ไม่เจอกันอีก
แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่านั่นจะเป็นเรื่องราววุ่นๆของเรื่องหลายๆเรื่องที่จะตามมาภายหลังน่ะ...
.
.
.
.
.
.
"อ่า...ใช่..จะว่าไป ผมเหมือนจำได้รางๆว่า เมื่อก่อนผมเคยไปเจอเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งด้วยล่ะ.." นายแว่นบอก พลางขยับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
"อือ..." เสียงหวานครางตอบรับ เจ้าบ้านตระกูลเซี่ยเริ่มรู้สึกถึงความง่วงที่เข้ามาครอบงำ
"เด็กคนนั้นดูแสบๆซนๆมากเลยล่ะครับ...แถมยังเป็นโรคจิตตั้งแต่เด็ก เพราะแอบยืนมองผมอยู่ได้ตั้งนานสองนา...." ก่อนที่เฮยเสียจื่อจะถูกยันโครมลงไปให้นอนกับพื้นข้างล่าง "โอ้ย คุณชาย ทำอะไรน่ะครับ"
"พูดมาก น่ารำคาญ ฉันจะนอน" พูดจบเจ้าของบ้านก็มุดตัวลงกับผ้าห่ม โดยไม่สนใจเสียงของคนที่กำลังโวยวายอยู่แม้แต่น้อย
..มาหาว่าฉันโรคจิต...เหอะ..
..เรื่องราวของนายกับฉันหลังจากนี้ จะโชว์ให้นายเห็นว่านายต่างหากที่โรคจิต นายแว่น!!...
--------------------------------------------------------------TBC--------------------------------------------------------------------------------
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น