คุณชายหยางหยาง VS อาจารย์อี้เฟิง - Special part HBD YY!!!
Pairing : YangFeng
Note : สุขสันต์วันเกิดหยางหยางแบบเลทๆค่ะ 5555555
**********
08/09/20xx
“พรุ่งนี้พี่ว่างหรือเปล่าครับ...”
เสียงทุ้มของผู้เป็นเจ้าของบ้านเอ่ยถามอาจารย์หนุ่มที่กำลังก้มหน้าก้มตาตรวจงานอย่างเอาเป็นเอาตายบนเตียงนุ่ม
“อ่า...พรุ่งนี้หรอ...จริงๆก็ไม่มีอะไรหรอก..มีสอนเลิกแล้วก็กลับเลย...แต่มันเป็นคลาสเย็นน่ะสิ..”
อี้เฟิงตอบเสียงงึมงำพลางเช็คนู้นเช็คนี่ไปเรื่อย
จนคนที่มองอยู่อดไม่ได้ที่จะยิ้มบางๆออกมา
จุ๊บ..
สัมผัสแผ่วเบาเกิดขึ้นบริเวณหน้าผากขาวเนียน ก่อนที่แขนแกร่งจะรั้งเอวของอี้เฟิงให้นอนราบลงกับเตียง
พร้อมกับปัดเอกสารทั้งหมดนั้นให้ตกลงไปบริเวณข้างเตียง
“จะว่าไปก็ดึกแล้ว...นอนกันเถอะครับ..” หยางหยางเอ่ยอย่างเอาแต่ใจ
“เฮ้..เดี๋ยวซี่..งานฉันยังตรวจไม่เสร็จเลยนะ” คนถูกกอดบ่นอุบอิบแต่กระนั้นก็ไม่ได้ว่าอะไร
เพราะเขาก็ง่วงมากแล้วเช่นกัน
“ไว้ค่อยทำต่อพรุ่งนี้ก็ได้ครับ....ฝันดีครับพี่..”
เสียงทุ้มต่ำบอกงึมงำ ก่อนที่เสียงผ่อนลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะจะดังขึ้นตามมา
..เฮ้อ...ไอ้ลูกแกะเอาแต่ใจ...
.
.
.
.
.
09/09/20XX
“อ้าว..หวินหลง หยางหยางหายไปไหนล่ะ?”
เสียงหวานเอ่ยถามบอดี้การ์ดคนสนิทของตนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องนั่งเล่น
“ไปทำงานแล้ว”
“อ้าว ทำไมวันนี้รีบไปจัง..” อาจารย์หนุ่มยังคงถามอย่างแปลกใจ
เพราะปกติแล้วในทุกเช้าเจ้านั่นต้องคอยทานอาหารกับเขาก่อน
“ก็รีบไปเคลียร์งานน่ะสิ วันนี้มันวันพิเศษนี่
มันคงอยากจะกลับมาอยู่กับใครบางคนจนตัวสั่น” เสียงเอ่ยอย่างยียวนดังมาจากจิ้งฟู ทำให้คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันอย่างช่วยไม่ได้
“วันพิเศษ? วันอะไร? วันครูหรอ? มันพรุ่งนี้นิ?”
“อุ๊บ....หึๆๆ นี่ไม่รู้นี่พูดจริงหรือพูดเล่นเนี่ยอาจารย์อี้เฟิง
วันเกิดสามีตัวเองแท้ๆยังจำไม่ได้เนี่ยนะ
ผมว่าสงสัยต้องพาไปเช็คสมองกันหน่อยแล้วล่ะ” จิ้งฟูยังเคยเอ่ยอย่างกวนประสาท
ทำเอาอี้เฟิงถึงกับนิ่งไปเหมือนกัน
“นายว่าอะไรนะ?”
“ผมว่าจะพาคุณไปเช็คสมองไง”
“ไม่ใช่ ก่อนหน้านี้..”
“วันเกิดสามีน่ะหรอ อย่าบอกนะ ว่าจำวันเกิดไอ้หยางหยางไม่ได้จริงๆ
โอ้ยยย หวินหลงเพื่อนรัก ฉันล่ะสงสารเพื่อนตัวเองจริงๆ เมียจำวันเกิดไม่ได้แบบนี้”
“นี่พูดจริงหรือพูดเล่น..” เสียงหวานยังคงเอ่ยถามอย่างสับสน
จะว่าไปแล้ว ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา..หมอนั่นไม่เคยเอ่ยบอกเรื่องของตัวเองเลยซักอย่าง
แถมไม่เคยถามเรื่องอะไรของเขาเลย แต่กลับรู้ดีประหนึ่งเป็นพยาธิในท้องเขาก็ไม่ปาน
“แล้วพวกฉันจะหลอกเล่นทำไมล่ะ..” หวินหลงหันมามองแล้วเอ่ยถาม
“โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ทำไมไม่มีใครบอกฉันเลยอ่ะ”
อาจารย์หนุ่มโวยวายลั่น ก่อนที่จะคว้ามือถือของตัวเองขึ้นมามองดูเวลา
นี่ก็มีเวลาแค่สองชั่วโมงก่อนที่เขาจะต้องเข้าไปสอนในคลาสแรกแถมยังมีชั่วโมงสอนติดๆกันถึงดึกๆอีกด้วย
“แทนที่จะโวยวายก็ช่วยทำตัวให้มันดีๆหน่อยแล้วกันนะวันนี้” หวินหลงบอก
พลางหยิบกุญแจรถขึ้นมา “จะไปมหาลัยหรือยังล่ะ..จะได้ไปส่ง”
“โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
พวกนายไม่คิดจะช่วยฉันกันเลยใช่มั้ยเนี่ยยยยยยยย”
.
.
.
.
.
.
Yangyang part
ผมอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมายาวๆ ทั้งๆที่วันนี้รีบออกไปทำงานแล้ว
จะได้กลับมาไวๆ แต่กลับโดนบรรดาคนในบริษัททั้งหลายลากตัวไปเซอร์ไพร์สวันเกิด
จนกว่าจะถึงบ้านจริงๆจังๆก็ห้าทุ่มเข้าไปแล้ว
ป่านนี้พี่อี้เฟิงคงหลับไปแล้วสินะ...
คิดได้ดังนั้นก็ถอนหายใจยาวๆออกมาอีกรอบ
ก่อนที่จะตัดสินใจเปิดประตูห้องนอนเข้าไป
แล้วก็พบว่าคนที่ตนคิดถึงเมื่อครู่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงจริงๆ
โดยรอบตัวของอีกฝ่าย ยังไม่วายเต็มไปด้วยกองเอกสาร
เมื่อเห็นว่าคนรักของตนกำลังนอนหลับอยู่ก็ไม่อยากกวนขึ้นมา
เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายทำงานหนักมาก ยิ่งช่วงนี้กำลังจะเป็นช่วงสอบกลางภาคของนักศึกษาอีก
เวลาพักของอีกฝ่ายก็ยิ่งน้อยตามไป
ก่อนที่จะจัดการเก็บเอกสารหลายๆอย่างที่อยู่รอบตัวคนที่นอนอยู่ออกให้
เพื่อที่จะให้อีกฝ่ายนอนได้อย่างสบายขึ้น
“ฝันดีนะครับพี่..” หยางหยางกระซิบบอกเฉกเช่นทุกคืน
ก่อนที่ริมฝีปากจะทาบทับไปบริเวณหน้าผากขาว
และในจังหวะที่กำลังจะผละตัวออกนั้นก็รับรู้ได้ถึงแขนที่เลื่อนมาโอบไว้รอบคอ
พร้อมกับสัมผัสแผ่วเบาบริเวณริมฝีปาก
“นึก...ว่าจะไม่กลับมาแล้วนะเนี่ย..” เสียงหวานเอ่ยอย่างงัวเงียหลังจากถอนริมฝีปากออกแล้ว
ทำให้คนฟังอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา
“ยังไงก็กลับมาหาพี่อยู่แล้วครับ..”
“ฟังดูน่าดีใจ...แต่ฉันง่วงมาก...ไม่ไหวแล้ว..นอนก่อนนะ..ฝันดีล่ะ..”
อี้เฟิงยังคงใช้เสียงงัวเงียบอก พลางพลิกตัวไปอีกข้าง “อ่า...แล้วก็สุขสันต์วันเกิดนะ..”
คำพูดสุดท้ายของคนหน้าหวานทำให้เจ้าของวันเกิดอดไม่ได้ที่จะหัวใจพองโตขึ้นมา
รู้สึกว่าตอนนี้หน้าของตัวเองต้องบานเท่ากระด้งแล้วแน่ๆ
“ขอบคุณครับ...” หยางหยางเอ่ยขอบคุณคนรักเบาๆ
“ส่วนของขวัญ...หวังว่าคงจะชอบนะ..” เสียงหวานดังขึ้นมาอีกครั้ง
ก่อนที่จะเงียบลงไป
เอ๊ะ? ของขวัญ..? จูบเมื่อกี้หรอ?
หยางหยางยังคงสงสัยกับคำพูดของอีกฝ่ายอยู่
จนกระทั่งเผลอเลื่อนไปจับบริเวณหลังคอของตัวเองแล้วก็รู้สึกถึงบางสิ่งที่ถูกสวมเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
คุณชายก้มลงมองเจ้าสิ่งที่ถูกห้อยคออยู่ ก็พบว่าเป็นแหวนทองคำขาวเกลี้ยงๆวงหนึ่ง
พลันความทรงจำบางอย่างก็ไหลกลับเข้ามาในหัว
อ่า...พี่จะฆ่าผมให้ตายในวันเกิดใช่มั้ยครับเนี่ย
‘ถ้านายจะซื้อแหวนให้ฉัน ฉันก็ไม่ใช่หรอกน่า
แล้วนายก็ไม่ต้องมาหาแหวนใส่คู่กับฉันด้วย ไว้วันไหนฉันชอบนายขึ้นมาจริงๆฉันจะซื้อให้นายเองแล้วกัน’
เจ้าของใบหน้าหล่ออดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปบริเวณซอกคอของอีกฝ่าย
ที่มักจะสวมสร้อยที่ใส่แว่นที่เขาซื้อให้อีกฝ่ายไว้ แต่พอเมื่อไม่พบ
ก็อดไม่ได้ที่จะมองหามัน
และก็พบว่า..มันถูกย้ายไปอยู่ที่นิ้วนางข้างซ้ายของอีกฝ่ายแล้ว
..ให้ตายสิ...นี่พี่กะจะฆ่าผมจริงๆใช่มั้ยครับ..
แล้วมาชิงหลับไปก่อนแบบนี้ ใช่ได้ที่ไหนกัน!!
“ขอบคุณนะครับ...อี้เฟิง..”
/จบจ้า
อรั๊ยยยยยย อาจารย์หลงรักคุณชายแล้วใช่ไหมมมม
ตอบลบอาจารย์อี้เฟิงโรแมนติกอะ เขินแทนคุณชาย >///<