Sassy twins and me [E.P. 3]
Pairing : YangFeng
Note : หยางหยางมีแฝดค่ะ
หยางหยาง (คนพี่) หยางหยาง (คนน้อง ที่จะถูกเรียกว่าเสี่ยวหยาง) และ อี้เฟิง หนุ่มน้อยเนิร์ดๆคนหนึ่งค่ะ...
เนื้อหาเกี่ยวกับ ชาย X ชาย นะคะ ถ้าไม่ชอบแนะนำให้กดออกไปเลยค่ะ
--------------------------------------------------------------------------------
กลิ่นกาแฟหอมๆที่ลอยเข้ามาในจมูก
ทำให้เจ้าของใบหน้าหวานอดไม่ได้ที่จะประหม่าขึ้นมา
เนื่องจากโดยปกติเขาก็ไม่ใช่คนที่มาทานกาแฟบ่อยนัก
แถมยังรู้สึกประหม่าหนักเข้าไปอีก
เพราะเมื่อเฉินเสียงพาเขาเข้ามาในร้านแล้วกลับฝากเขาไว้กับบาริสต้าอีกคนหนึ่ง
ที่อี้เฟิงเห็นหน้าแล้วก็อดจะตกใจไม่ได้
ก็จะใครซะอีกล่ะ...ก็เสี่ยวหยางน่ะสิ...
เจ้าของใบหน้าหล่อ กำลังก้มหน้าก้มตาทำกาแฟอย่างตั้งอกตั้งใจ โหมดขี้เล่นที่อี้เฟิงมักจะได้เห็นเสมอถูกเก็บไป..
เจ้าของใบหน้าหวานมองอีกฝ่ายกำลังยกกาน้ำร้อนวนในเครื่องมือทำกาแฟอย่างสนอกสนใจ
เพราะรู้สึกว่าอีกฝ่ายมีเสน่ห์มากยิ่งขึ้น..เฉกเช่นเดียวกับกาแฟที่ทำให้คนลุ่มหลงได้
“เสร็จแล้ว...” บาริสต้าจำเป็นเอ่ยบอก พลางยื่นแก้วกาแฟให้คนตาโตที่กำลังนั่งจ้องอยู่
“อย่ารีบกินนักล่ะ...กาแฟมันร้อนแล้วก็ขม...”
ยังไม่ทันที่เสี่ยวหยางจะพูดจบประโยคอี้เฟิงก็สำลักออกมาซะแล้ว
ด้วยความเข้มของกาแฟ
“นายไม่ได้กินกาแฟบ่อย เล่นซดไปอย่างนั้นก็บ้าแล้ว..”
เสี่ยวหยางดุผู้เป็นแฟนพี่ชาย ก่อนที่จะเดินไปหยิบขนมมาให้แล้ววางตรงหน้า “เอ้า
บราวนี่ ลองกินคู่กันดู แล้วบอกนะ...ว่าค่อยๆจิบ...” พูดจบ
อีกฝ่ายก็เดินไปดูลูกค้าอีกทางหนึ่ง
ปล่อยให้เจ้าของใบหน้าหวานนั่งกระพริบตาปริบๆมอง
..กาแฟกับบราวนี่งั้นหรอ?...
“หวังว่าบาริสต้าที่น่ารักของผม จะเลือกกาแฟที่เหมาะกับคุณได้นะครับ”
เสียงของเฉินเสียงดังขึ้นมาด้านหลังอย่างชวนตกใจ
ทำเอาอี้เฟิงถึงกับสะดุ้งขึ้นมาไม่ได้
“กาแฟทุกชนิด...มีความหมาย
มีเพรสชั่นในตัวของมันเอง...ผมก็หวังว่าคุณจะชอบมัน...”
เจ้าของดวงตาจิ้งจอกยังคงพูดต่อไป “ปกติหมอนั่นไม่ค่อยเลือกกาแฟหรอกนะครับ...ผมนี่อยากรู้จริงๆว่ามันเลือกอะไรให้..”
“คาเฟ่เวโรน่า...” เสียงหวานดังขึ้นจากอีกฝั่ง
พร้อมกับหญิงสาวตัวเล็กที่โผล่เข้ามา “ซองใส่กาแฟก็วางอยู่ตรงนั้น นายไม่เห็นหรอ..”
“โถ่...เสี่ยวเหม่ย..แต่เอ๊ะ...หมอนั่นเลือกเวโรน่า?”
“ทำไมหรอ?” อี้เฟิงอดถามไม่ได้อย่างสนใจ
นั่นเองที่ทำให้เฉินเสียงยิ้มบางๆออกมา พร้อมกับหญิงสาวตัวเล็กที่เดินมาใกล้
พร้อมกับหยิบซองกาแฟมาให้
“กาแฟตัวนี้น่ะ..ให้ความนุ่มลึกชวนหลงใหลครับ...และที่สำคัญ
มันถูกเปรียบเทียบให้เป็นเหมือนกาแฟแห่งความรัก...เพราะถ้าคุณได้ลองทาน..จะรู้สึกลุ่มหลงและสามารถดื่มด่ำอยู่ในรสชาติของมันไม่จบไม่สิ้นเลยล่ะครับ...”
.
.
.
.
ปัง!!!
“เฮ้อ...”
เจ้าของใบหน้าหวานทิ้งตัวลงกับเตียงทันทีที่กลับมาถึงห้องของตัวเอง
หลังจากที่เขาได้ฟังความหมายของกาแฟแล้วก็อดไม่ได้ที่จะนิ่งค้างไป
แถมอีกซักพักเขาก็ขอตัวกลับบ้านก่อน เพราะไม่สามารถทนคำเอ่ยแซวของเสี่ยวเหม่ยได้
เธอบอกว่าเธอมีเซนส์พร้อมกับหัวเราะหึหึในลำคอ และเธอแค่พูดว่า
ไม่อยากให้เพื่อนเธอเสียใจ...
นั่นแหละ ที่สร้างความลำบากใจให้กับอี้เฟิงอย่างมาก...
“เฮ้อ...” เจ้าของใบหน้าหวานถอนหายใจออกมาอีกครั้ง
พร้อมกับแนบหน้าตัวเองกับหมอนสีขาวนุ่มนิ่ม
...เลิกทำแบบนี้เถอะเสี่ยวหยาง...ก่อนที่ฉันจะถลำลึกไปกว่านี้.....
.
.
.
.
“นี่...เฟิงเฟิง..” เสียงทุ้มต่ำเรียก
พร้อมกับมือที่ลูบบริเวณเรือนผมสีน้ำตาลเบาๆ “เหนื่อยจนหลับไปเลยหรอเนี่ย..”
“กินกาแฟลงไปตั้งยี่สิบออนซ์ยังหลับได้ เชื่อจริงๆเลย..”
เสี่ยวหยางบ่นพลางยืนผิงริมขอบประตูห้องของคนที่หลับอยู่
โดยมองพี่ชายลูบหัวคนที่ตนเองแอบชอบเงียบๆ
“นายก็ดันไปทำให้เขากับพี่เป็นห่วง จะทำงานทำไมไม่บอกกันก่อนล่ะ”
ผู้เป็นพี่อดไม่ได้ที่จะดุอีกฝ่าย ซึ่งเสี่ยวหยางก็เพียงไหวไหล่เบาๆ
“ก็ไม่ได้คิดว่ามันลำบากอะไรมากมายนิ
ดีซะอีก..ทำให้พี่กับอี้เฟิงมีเวลาสวีทกันขึ้นไม่ใช่หรอไง..” แฝดน้องตอบพลางเบือนหน้าไปอีกทางอย่างอดกลั้น
“เสี่ยวหยาง...” ผู้เป็นพี่พูดอย่างเหนื่อยอ่อน “แต่ถ้านายทำให้ทุกคนลำบากใจมันก็ไม่ดี...”
“ขอโทษนะ..อยากให้ผมขอโทษแค่อี้เฟิงใช่มั้ยล่ะ? ได้นะ
เพราะยังไงพี่ก็แคร์แต่เขาอยู่แล้วนี่
น้องชายคลานตามกันมาอย่างผมจะไปสำคัญเท่าคนที่พี่รักขนาดนั้นเลยหรอ...”
เสี่ยวหยางมองหน้าผู้เป็นพี่แล้วก็อดไม่ได้ที่จะพูดออกมา “น่าแปลก....ที่ผมเจอเขาก่อนแท้ๆ....ทำไม.......พี่ถึงได้เขาไปง่ายๆอย่างนั้น....”
“เสี่ยวหยาง!!!!!” เสียงทุ้มต่ำของผู้เป็นพี่ตะโกนลั่น ความรู้สึกผิดเข้าเกาะกุมจิตใจ
เรื่องที่น้องชายเขาชอบคนรักของเขาเอง...ไม่ใช่เขาไม่รู้...แต่เขาไม่สามารถทำอะไรได้...เพราะเขาก็ไม่สามารถปล่อยมืออี้เฟิงได้เหมือนกัน..
..เขาก็รักน้องชายแท้ๆของเขา และเขาก็รักคนรักของเขามากเช่นกัน...
แต่จะให้เขาทำยังไงล่ะ?
“พอ...ผมจะไม่พูดเรื่องนี้แล้ว...ผมรู้ว่าผมไม่เคยสู้อะไรพี่ได้....”
น้องชายฝาแฝดบอก ก่อนที่จะหมุนตัวหันหลังไปอีกทาง “และผมรู้ว่าพี่รู้มาตลอด...ว่าผมรักเขามากขนาดไหน
ก่อนที่พี่จะรักด้วยซ้ำ... จากนี้ไปก็ขอให้โชคดีแล้วกันนะครับ...ทั้งคู่เลย..”
“เสี่ยวหยาง...” ผู้เป็นพี่เรียกอีกรอบ แต่เจ้าของชื่อกลับไม่สนใจอะไร
เพียงแค่เดินเข้าห้องตัวเองไปเท่านั้น
แต่ก่อนที่เจ้าของใบหน้าหล่อจะได้เดินตามไป
ก็ถูกแรงดึงปลายเสื้อเบาๆจากคนที่กำลังนอนอยู่ไว้ก่อน
พร้อมกับหยาดน้ำตาที่ร่วงหล่นมาจากนัยน์ตาคู่สวย
“เฟิงเฟิง...” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยเรียก
พลางกับก้มลงสัมผัสหน้าผากขาวเนียนอย่างแผ่วเบา
.
.
.
เสียงถอนหายใจยาวดังมาจากแฝดคนน้องพร้อมกับรอยยิ้มขีนๆที่ถูกส่งออกมาให้ตัวเองกับกระจก..
..ทั้งๆที่เขาสองคนเหมือนกันขนาดนี้...
..แต่ทำไมเขาไม่เคยสู้เป็นพี่ได้เลย...
..ทั้งเรื่องการเรียน กีฬา ดนตรี...
...รวมถึงเรื่องหัวใจ....
-----------------------------------------------------------------------2BC--------------------------------------------------------------
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น