Sassy twins and me [E.P. 5]
Pairing : YangFeng
Note : หยางหยางมีแฝดค่ะ
หยางหยาง (คนพี่) หยางหยาง (คนน้อง ที่จะถูกเรียกว่าเสี่ยวหยาง) และ อี้เฟิง หนุ่มน้อยเนิร์ดๆคนหนึ่งค่ะ...
เนื้อหาเกี่ยวกับ ชาย X ชาย นะคะ ถ้าไม่ชอบแนะนำให้กดออกไปเลยค่ะ
--------------------------------------------------------------------------------
“เหม่ยอิง”
เสียงทุ้มต่ำเอ่ยเรียกเพื่อนสนิทที่นั่งกอดแขนตนอย่างสนิทสนมอย่างดุๆ
เพราะรู้สึกว่าเจ้าตัวเริ่มเล่นสนุกเกินไปแล้ว
จนเสียงหวานๆอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
“ก็อะไรล่ะ อยากลองใจเขาไม่ใช่หรอไง” เสียงหวานของเพื่อนสาวเอ่ยถาม “ให้ฉันลวนลามหน่อย
ไม่ใช่เรื่องเสียหายหรอกน่า...อ๊ะ..” ยังไม่ทันจะพูดจบประโยคดี
เด็กสาวก็ต้องร้องออกมาเบาๆ เนื่องจากว่ามีมือหนาของอีกคนมาวางบนหัวแล้วขยี้ไปมา
“เกรงใจคนเป็นแฟนบ้าง” คนที่เล่นผมอยู่บอก
พลางหันมองหน้าเพื่อนสนิทของตนอย่างหยางหยางที่กำลังนั่งมองพวกตนด้วยสายตานิ่งๆ
“จะตัดใจใจต้องแข็ง แต่ถ้าลองใจก็.....นะ..”
เฉินเสียงบอกพลางทรุดตัวลงนั่งข้างแฟนสาวที่เปลี่ยนมาซบตนเองแทนแล้ว
“เสี่ยวเสียงงงง เสี่ยวหยางดุเค้าแหละ”
“สมควร...” เฉินเสียงบอกพลางดีดเข้าที่หน้าผากของเด็กสาวเบาๆ “แล้วจะลองใจเขาถึงเมื่อไหร่ล่ะ..”
“ทำไมต้องลอง....ในเมื่อรู้อยู่แล้วว่าเขารักใคร..” เสียงทุ้มต่ำตอบพลางใช้มือท้าวคางแล้วยกยิ้มบางๆ
“ไม่เห็นต้องสู้อะไร แพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มด้วยซ้ำ”
“แต่เขาดูหวงนายอยู่นะ..” เพื่อนสาวเอ่ยบอก “ฉันจะชวนนายไปกินข้าวแต่ละที
โดนมองตาเป็นมันตลอดเลย บางทีก็มองนายแล้วทำสายตาตัดเพ้อบ้างล่ะ..”
“เขาหวงฉัน...หรือหวงใบหน้าที่เหมือนกับฉันกันแน่...”
เสี่ยวหยางเอ่ยอย่างประชดประชัน “ถ้าฉันไม่หน้าเหมือนพี่ ไม่ทำสีผมสีเดียวกัน
เขาจะหวงมั้ย...”
“งั้นก็ย้อมผมมั้ย ฉันย้อมให้”
เหม่ยอิงเอ่ยอย่างร่าเริงพลางหัวเราะคิกคัก “จริงๆตอนนายผมดำก็ดูดีนะ
ไม่น่าย้อมตามหยางหยางเลย ย้อมทำไมก็ไม่รู้ กับอีแค่น้ำยาเหลือ”
“หือ....” เสี่ยวหยางหันมามองอย่างสนใจ
พร้อมกับเห็นสายตาวิบวับของเพื่อนสาวที่ดูอยากจะลงมืออย่างเต็มที่
“อย่างน้อยก็จะได้แยกนายกับพี่ชายนายออกจากกันไง
แค่สีผมก็ต่างใช่มั้ยล่ะ” อีกฝ่ายยังคงเอ่ยอย่างร่าเริง “วันนี้ก็ไปนอนบ้านเฉินเสียงแล้วทำผมใหม่กัน”
“แล้วเกี่ยวอะไรกับบ้านฉัน...”
“น่านะ เฉินเกอ”
“ฮึ่ย...” หลังจากนั้นก็เป็นเสียงหลุดหัวเราะออกมาของเสี่ยวหยางที่อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเพื่อนทั้งสองของตน
..แต่จะว่าไป
ความคิดของเหม่ยเหม่ยก็ไม่ใช่ว่าจะเลวร้ายอะไร..ก็แค่เปลี่ยนสีผม....
.
.
.
.
.
.
เช้าวันถัดมา
“กรี๊ด...ดูนั่นสิ...”
เสียงบรรดาสาวๆสะกิดเรียกกันตลอดทางที่เจ้าของใบหน้าหล่อเดินผ่าน
แต่เสี่ยวหยางก็เพียงแค่เดินคุยกับเฉินเสียงมาเรื่อยๆเพียงเท่านั้น
“ฉันว่าจะลองเอากาแฟเวียดนามมาลงร้านดู...เขาว่าคุณภาพดีไม่ต่าง
ยิ่งไร่ปลูกกาแฟเขาเองนะ...” เฉินเสียงยังคงชวนคุยในเรื่องการทำงานพิเศษของเสี่ยวหยางอยู่นั่นเอง
ซึ่งเสี่ยวหยางก็เพียงให้ความคิดเห็นตอบกลับบ้าง แต่ไม่ได้แสดงท่าทีมากอะไร
“เสี่ยวหยางเปลี่ยนสีผมล่ะเธอ...ฉันว่ามันทำให้เขาดูหล่อขึ้นอีกเยอะเลย
จะว่าไงดี..ดูสุขุมขึ้นล่ะ กรี๊ดดดดดด”
เสียงสาวๆที่ได้ยินมาตลอดทางทำให้คนที่ถูกเอ่ยถึงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ
และอดคิดไม่ได้ว่า ไม่น่าอดเห็นดีเห็นงามกับเพื่อนสาวของตนเลย
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด เสี่ยวหยางขา เปลี่ยนสีผมแล้ว มาให้หนูควงซักวันนะ”
เสียงหวานของเหม่ยอิงเอ่ยจากด้านหลังพร้อมกับการกอดแขนอย่างเป็นกันเอง
จนเฉินเสียงอดไม่ได้ที่จะส่งสายตาดุๆไปหา
แต่เด็กสาวก็เพียงแลบลิ้นใส่คนรักตัวเองเพียงเท่านั้น
“บอกแล้วว่ามันต้องปัง สายตาของเหม่ยเหม่ยดูไม่พลาดใช่มั้ยล่ะ”
เด็กสาวพูดยกตัวเองพร้อมกับขยิบตาให้คนที่ตนเองกอดแขนอยู่ “แบบนี้นายกับพี่ก็ไม่เหมือนกันแล้ว..”
“เสี่ยวหยาง...”
เสียงหวานที่ดูเหมือนจะตกใจเล็กน้อยเอ่ยขึ้นอย่างสั่นๆ
พลางมองหน้าบุคคลที่อาศัยอยู่ร่วมบ้านที่มีลักษณะแปลกไป...
ทั้งๆที่อีกฝ่ายเป็นคนบอกให้ตนย้อมผมสีน้ำตาลให้เหมือนผู้เป็นแฝดพี่ให้แท้ๆ
ทำไมถึงคิดจะมาเปลี่ยนไปง่ายๆขนาดนี้ล่ะ?
คนถูกเรียกเพียงหันไปมองคนที่เรียกเพียงเล็กน้อยก่อนที่จะเบนหน้าหนีไปอีกทาง
“มีอะไร.”
“นาย...ย้อมผมใหม่หรอ?”
“แล้วจะ.../แหม เฟิงเฟิงก็ถามอะไรแปลกๆนะเนี่ย คิกๆ”
ก่อนที่เสี่ยวหยางจะได้ตอบอะไร เหม่ยอิงก็ขัดขึ้นก่อน “พอดีกว่า
ฉันเห็นว่าสีผมนี้เหมาะกับเสี่ยวหยางมากกว่าน่ะ ก็เลยเปลี่ยนให้ใหม่”
พูดจบ เด็กสาวก็เหย่งตัวไปเล่นผมคนตัวสูงกว่าทันที “เฟิงเฟิงว่ามั้ย ว่าสีนี้เข้ากับเสี่ยวหยางมากเลย
มันทำให้เขาดูหล่อมากเลยล่ะ”
ทั้งๆที่ปกตินายจะไม่ชอบให้ใครเล่นผมแท้ๆ...
..ทั้งๆที่ปกตินายจะไม่ค่อยให้ใครมายุ่งเกาะแขนเกาะขานาย....
“อื้อ..เหมาะมากเลยล่ะ” อี้เฟิงตอบอย่างเห็นด้วย
พร้อมกับพยายามที่จะขยับยิ้มกว้างตอบ
ทั้งๆที่เมื่อวานอีกฝ่ายไม่ได้กลับบ้านแล้วเขาเป็นห่วงแทบตาย...แม้หยางหยางจะเรียกให้เขาเข้านอนแล้วเขาก็ยังนั่งรออีกฝ่ายอยู่ที่โซฟายันเช้า
จนกระทั่งโดนหยางหยางอุ้มไปนอนตั้งแต่ตอนไหนก็ยังไม่รู้...
..เขาทำอะไรผิดล่ะ...ทำไมคนตรงหน้าถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้...
“เอ๊ะ..” เสียงหวานของเด็กสาวอุทานอย่างตกใจ
ทันทีที่หันไปเห็นใบหน้าของเจ้าของนัยน์ตากลมโต “เฟิงเฟิงร้องไห้ทำไม?”
//2BC
