[YangFeng Fan-fiction] คุณชายหยางหยาง VS อาจารย์อี้เฟิง - Special part HBD YY!!! เวอร์ชั่น.5

คุณชายหยางหยาง VS อาจารย์อี้เฟิง -  Special part HBD YY!!! เวอร์ชั่น .5 

Pairing : YangFeng 

Note : สุขสันต์วันเกิดหยางหยางแบบเลทๆค่ะ 5555555 

เนื้อหาเกี่ยวกับ ชาย X ชาย　นะคะ ถ้าไม่ชอบแนะนำให้กดออกไปเลยค่ะ 

********** 

หลังจากที่หยางหยางเดินผละจากเตียงไปแล้ว อาจารย์หนุ่มที่กำลังพยายามข่มตาหลับอยู่เมื่อครู่ก็อดไม่ได้ที่จะลืมตาขึ้นมา มือสวยเลื่อนไปคว้าผ้าห่มมากอดไว้แน่น รู้สึกร้อนอย่างหน้าประหลาด ทั้งๆที่ตอนเย็นก็กินเพียงอาหารที่หวินหลงและจิ้งฟูลงมือทำให้เองเพียงเท่านั้น


แล้วทำไมบอดี้การ์ดพวกนั้นถึงมาทำให้เขาทานล่ะ? ไม่ใช่ว่าเขาไม่สงสัย แต่พอเอ่ยถามไป เจ้าหวินหลงกับทำหน้านิ่งๆแล้วตอบมาว่าบรรดาแม่ครัวลาป่วยก็เท่านั้น


และด้วยความที่ว่า อี้เฟิงเองก็ไม่ได้เป็นคนกินยากอยู่แล้วจึงจัดการทานอย่างปกติ ก็เท่านั้น


มันไม่น่าจะมีอะไรไปกระตุ้นให้เขารู้สึกร้อนขนาดนี้นี่...


ลมหายใจร้อนถูกผ่อนออกมาอย่างอดกลั้น...ดวงตากลมโตพยายามจะข่มตาหลับอีกครั้ง


...หยางหยางทำงานมาเหนื่อยแล้วควรจะได้นอน....แถมพรุ่งนี้อีกฝ่ายยังมีประชุมสำคัญอีก เพราะอย่างนั้นเขาควรจะรีบนอน จะได้ไม่ต้องไปยุ่งวุ่นวายกับเจ้าของวันเกิดอีก


"พี่ยังไม่นอนอีกหรอครับ...." เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นมาจากบริเวณหน้าห้องน้ำ ทำให้คนที่กำลังนอนอยู่บนเตียงอดไม่ได้ที่จะสะดุ้งขึ้นมา "ไม่สบายหรอครับ..." เสียงนั้นยังคงดังอีกรอบพร้อมกับมือเรียวที่เลื่อนมาแตะหน้าผากขาว


"อือ...." เสียงหวานครางออกมา พยายามอย่างยิ่งยวดที่จะไม่มองหน้าอีกฝ่าย


"ไปหาหมอมั้ยครับ...เดี๋ยวผมพาออกไป..." หยางหยางถาม พลางขยับเข้าไปใกล้ใบหน้าหวาน "ท่าทาง...พี่ดูอาการไม่ดีเลยนะ...เฮ้ย!"


พูดยังไม่ทันจบประโยคดี คุณชายหนุ่มก็ถูกกดให้นอนลงกับเตียง โดยมีเจ้าของใบหน้าหวานพลิกตัวขึ้นมานั่งคร่อมหน้าตักอีกฝ่าย


ใบหน้าหวานแดงซ่านหลังจากรู้ตัวว่าอดกลั้นไม่ไหวอีกแล้ว ดวงตากลมโตใช้สายตาของตัวเองกวาดไปทั่วร่างของคนรักหนึ่งครั้งแล้วก็อดไม่ได้ที่จะหน้าแดงขึ้นมา


ก็ในเมื่อว่าอีกฝ่ายตอนนี้ใส่เพียงกางเกงนอนตัวเดียวน่ะสิ...แถมแผ่นอกกว้างๆกับเส้นผมนั้นยังมีหยดน้ำเกาะอยู่ประปรายอีกด้วย


"คะ...คือว่า..." เสียงหวานเกริ่น "นาย...."


"ครับ?" หยางหยางถามอีกฝ่าย อดไม่ได้ที่จะมองอย่างแปลกใจกับการที่อยู่ดีๆอีกฝ่ายก็มานั่งคร่อมตนซะอย่างนั้น อีกทั้งยังอุณหภูมิร่างกายก็ดูร้อนๆ จังหวะหายใจก็แปลกๆซะด้วย "พี่จะไปหาหมอมั้ยครับ...?"


"ไม่...ไม่..ฉันไม่ได้อยากไปหาหมอ...แต่...ฉันอยาก...ได้..."


"อยากได้?" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถาม


"นาย...." เสียงหวานเอ่ยตอบมาอย่างแผ่วเบา


"ครับ?" หยางหยางทวนคำ เพราะรู้สึกว่าได้ยินไม่ค่อยถนัด


"ฉัน..อยากได้นาย..." อี้เฟิงตัดสินใจกลั้นใจพูดออกมาอีกครั้ง ทันทีที่สิ้นคำ ภายในห้องก็ตกอยู่ในความเงียบทันที


อี้เฟิงรู้สึกกระอักกระอวก ยิ่งอีกฝ่ายเงียบไปแบบนี้ยิ่งรู้สึกเขินจนอยากจะตายให้ได้


"ตะ...แต่...ถ้า..... นาย..ไม่สะดวก...ก็ไม่เป็นไรนะ...ฉันจัดการตัวเองก็ได้.." พูดจบอาจารย์หนุ่มก็ก้าวลงจากตัวของอีกฝ่ายเพื่อไปจัดการตัวเอง แต่ยังไม่ทันจะเดินไปไหนไกล ก็โดนเจ้าของแขนแกร่งคว้าเอวจากด้านหลังไว้แน่น


"พี่ขี้โกง..." เสียงทุ้มต่ำบอก ใบหน้าหล่อซุกกับซอกคอขาว พลางดึงอีกฝ่ายให้มานั่งบนตักตัวเอง


การทำแบบนั้นของหยางหยางทำให้อี้เฟิงอดไม่ได้ที่จะหน้าแดงขึ้นมากว่าเดิม เพราะสัมผัสได้ถึงอะไรที่พองนูนขึ้นมาจากกางเกงนอนของอีกฝ่าย


"พี่มาพูดแบบนี้...แล้วพี่จะหนีผมไปจัดการตัดเองเนี่ยนะครับ...ใจร้ายมาก..." พูดจบหยางหยางก็จัดการพลิกตัวเจ้าของใบหน้าหวานให้นอนราบลงกับเตียง


"ผมไม่รู้...ว่าอะไรทำให้พี่เป็นแบบนี้..." มือเรียวไล้ไปตามผิวแก้มเนียน


"แต่ผมดีใจ...และนี่คงเป็นของขวัญที่ดีที่สุดสำหรับผม..." อี้เฟิงสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดไปทั่วทั้งหน้า พร้อมสัมผัสแผ่วเบาตั้งแต่หน้าผากไล้จนมาถึงริมฝีปากของตน


"หยางหยาง...." เสียงหวานเรียกอย่างแผ่วเบา ก่อนที่จะประกบริมฝีปากลงไปบนปากของอีกฝ่ายอีกครั้ง


"อือ..." คุณชายครางต่ำในลำคอ และจับตัวของคนรักให้ขึ้นไปอยู่ข้างลนเหมือนเฉกเช่นตอนแรก


"หยางหยาง..." เสียงหวานร้องอย่างสับสน เพราะไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อ พลางจ้องมองหน้าอีกฝ่าย


"ไม่ต้องเกร็งนะครับ...."พูดปลอบพลางใช้มือไล้ไปตามแนวสันหลังของอีกฝ่าย "ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก..."


"ตะ...แต่..." อาจารย์หนุ่มยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อก็ต้องสะดุ้งขึ้นมาซะก่อน เพราะมือซนของอีกฝ่ายเลื่อนมาจับบริเวณแก่นกายไว้แน่น แถมยังลูบไล้ไปมาอีกด้วย "อื้อ..." เสียงหวานร้องอย่างอดกลั้น ก่อนที่จะปลดปล่อยคราบน้ำสีขาวขุ่นออกมาเปรอะเปื้อนมือของหยางหยางแชะกางเกงที่ใส่อยู่




และถึงแม้เมื่อครู่จะได้ปลดปล่อยไปแล้ว..แต่อาจารย์หนุ่มก็ยังรู้สึกได้ถึงความร้อนรุ่มในร่างกายของตนเองอยู่


"อ่า...เลอะเทอะไปหมดแล้วนะครับ.." คนเจ้าเล่ห์พูดพลางทำความสะอาดนิ้วมือของตนเองที่เปื้อนน้ำรักของอีกฝ่าย การกระทำนั้นยิ่งทำให้คนที่มองอยู่หน้าแดงจนแทบจะอยากระเบิดตัวตายไปให้พ้นๆ "แบบนี้...ก็ต้องถอดกางเกงออกแล้วสิเนอะ.." พูดจบคุณชายก็ดึงกางเกงของคนรักตัวเองออก แล้วโยนลงไปข้างเตียงอย่างไม่แยแส "พี่...ถอดให้ผมบ้างสิครับ..."


อี้เฟิงเม้มปากแน่นอย่างชั่งใจ เพราะถ้าเขาถอดกางเกงให้อีกฝ่าย ข้างล่างของเขากับไอ้แกะบ้านี่ต้องสัมผัสกันอย่างไม่มีอะไรขวางกั้น


"พี่อยากได้ผมไม่ใช่หรอครับ..." คำพูดเร่งเร้าทำให้อี้เฟิงอดคิดไม่ได้ว่าจริงๆแล้วไอ้หมอนี่มันไม่ใช่แกะ แต่เป็นหมาป่าที่เจ้าเล่ห์มากๆซะด้วย!!


สิ้นคำพูดของคุณชายเจ้าของบ้าน อาจารย์หนุ่มก็ค่อยๆประกบริมฝีปากลงไปบนปากของอีกฝ่ายเบาๆ พลางใช้มือของตนเองลูบไล้ไปตามแผงอกกว้างและต่ำลงไปเรื่อยๆจนถึงบริเวณเป้ากางเกง


มือสวยเลื่อนไปแตะสัมผัสเจ้าสิ่งที่อยู่ใต้กางเกงนอนของอีกฝ่าย ท่าทางเงอะงะนั้นไม่ได้ทำให้หยางหยางรำคาญใจ แถมซ้ำยังรู้สึกตื่นเต้นมากกว่าเดิมซะอีก

ก่อนที่มือเล็กจะจับแก่นกายอุ่นร้อนนั้นไว้แน่น ตามด้วยริมฝีปากเล็กที่เข้าไปครอบครองมันอย่างช้าๆ


"อือ..." หยางหยางยันตัวขึ้นพลางกดหัวอาจารย์หนุ่มให้มอบสัมผัสให้เขาอย่างต่อเนื่อง แม้ท่าทางจะยังดูไม่ชำนิดชำนาญ แต่หมาป่าเชื่อว่าถ้าได้ขึ้นเตียงกันอีกหลายๆครั้ง ลูกแมวตรวหน้าอาจจะกลายเป็นแมวยั่วสวาทก็ว่าได้


เมื่อเจ้าของใบหน้าหล่อได้รับการปลนเปรอจนเกือบจะถึงจุดสุดยอด ก็แตะบ่าเจ้าของใบหน้าหวานเบาๆเป็นเชิงบอกให้หยุด แล้วเชยคางของอีกฝ่ายขึ้นมา เพื่อประกบจูบลงไปอีกครั้ง


"ผมอยากแตกในตัวพี่แล้วสิ..." พูดจบ คุณชายก็จับแก่นกายของตัวเอง ก่อนที่จะกดสะโพกสวยให้ขยับลงครอบครองอย่างช้าๆ แต่ด้วยความคับแน่นกลับทำให้มันเข้าไปข้างในอย่างยากลำบาก แต่กระนั้นหยางหยางก็ค่อยๆดันตัวเองเข้าไปจนสุด


ทันทีที่แก่นกายใหญ่ถูกดันเข้ามาจนสุด อี้เฟิงก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลกๆในช่องท้อง แถมพาลรู้สึกไม่มีเรี่ยวแรงเอาขึ้นมาดื้อๆ ก็แน่ล่ะ แค่แก่นกายที่ถูกสอดเข้ามาก็เหมือนจะดูดแรงจากเขาไปหมดแล้ว


"ขยับสิครับ..." อี้เฟิงเม้มปากนิดๆพลางมองหน้าอีกฝ่ายที่มองอย่างคาดหวัง


"อื้อ...." เสียงหวานครางเบาๆทุกครั้งที่นั่งทับลงบนแก่นกายใหญ่


"อื้อ..หยาง..หยาง.." เสียงหวานก็ยังคงร้องต่อเนื่อง และยังคงร้องต่อเนื่องไปจากนั้นตลอดทั้งคืน...


---------------------------------


"อ่า.....ตีห้าแล้ว เสียงของคุณนายยังไม่หยุดดังออกจากในห้องเลยว่ะหวินหลง แน่ใจนะว่าใส่แค่ยาปลุกเซ็กซ์ ไม่ใช่ผสมม้ากระทืบโรงอะไรงี้ไปนะ?"


"ก็ใส่ตามที่นายบอกอยากจะให้เป็นของขวัญหยางหยางไง..แต่สงสัย...มือหนักไปหน่อย..แต่จะว่าไปหยางหยางก็อึดจริงๆนั่นแหละ...."


"ฉันต้องโทรตามรถพยาบาลมั้ย...?"


"ก็เป็นความคิดที่ไม่เลว..."



จอบอ..